Η erasmoιστορία μου: Επεισόδιο τέταρτο - Οι πρώτοι μήνες (το θέμα του φαγητού)
Μία παρένθεση πάνω στο προηγούμενο επεισόδιο:
Οι θερμοκρασίες και το κρύο.
Σίγουρα ακούς τις θερμοκρασίες και παθαίνεις ένα κάτι.
Θα σου πω εδώ 2 παραδείγματα:
Μπορεί όμως να είχε μια μέρα -20 και έξω να είχε χαρά Θεού, να πηγαίναμε εκδρομές κτλ και την άλλη να είχε -5 και να φυσούσε και να μην μπορούσες να βγεις από το σπίτι. Γινόταν αυτό.
Και κάτι άλλο. Αν την μία μέρα σου είχε -20 και την επόμενη -5 ..."ζεσταινόσουν". Σκέψου ότι η θερμοκρασία ήταν υψηλότερη κατά 15 βαθμούς και ας έχει το μείον μπροστά. Φυσικά και δεν είχαν τέτοιες αποκλίσεις οι θερμοκρασίες από την μία μέρα στην άλλη, αλλά το αναφέρω σαν παράδειγμα.
Είναι παράξενο που τα αναφέρω αυτά και τα νοσταλγώ κατά κάποιον τρόπο.
Σκέψου ότι τα λέει αυτά ένα άτομο που δεν ήθελε να ακούει για βουνά, χιόνια, κρύα κτλ.
Ήμουν εκπληκτικά "κρυουλιάρα" που λένε. Και όμως δεν είχα κανένα πρόβλημα με όλα αυτά τα "παράδοξα".
Ίσα ίσα, μου λείπουν κιόλας...
Τώρα δε, ο χειμώνας στην Ελλάδα απλά "δεν μ'αγγίζει". Αφού στην Φιν τα είδα όλα!
Το μόνο πράγμα που θα έλεγα ως αρνητικό εξαιτίας του κρύου, ήταν ότι δεν κρατούσε η μπαταρία από την φωτογραφική μου μηχανή. Όλα τα άλλα ήταν εμπειρίες...
το ότι κάνει κρύο, δεν είναι απαραιτήτως κακό...
γλυπτά από πάγο, πλατεία Kauppatori, Vaasa
Το θέμα του φαγητού.Μέχρι να δικτυωθούμε στην πόλη και να προσαρμοστούμε, δεν μπορώ να πω ότι τρώγαμε και πολύ. Το φαγητό στην λέσχη του Polytechnic ήταν άθλιο και συνήθως μαγειρεύαμε στο σπίτι. Να φανταστείς πόσο πείνα είχε πέσει τις πρώτες μέρες που έτρωγα πράγματα τα οποία αν τα έβρισκα στην Ελλάδα αποκλείεται καν να τα άγγιζα (είμαι και περίεργη με το φαγητό είναι η αλήθεια) ενώ αρκετές φορές έτρωγα πράγματα τα οποία δεν ήξερα καν τι ήταν!
Τέτοια πείνα, ούτε στο survivor :D
Είχαμε και μία διαφορά φάσης στο φαγητό με τους Φινλανδούς.
Κατά την διάρκεια των μαθημάτων στο Polytechnic, κάνουν και ένα διάλειμμα για μεσημεριανό ...στις 11.30 το πρωί. Εκείνη την ώρα όπως είναι φυσικό, το δικό μας το μάτι μόλις που είχε ανοίξει σαν Έλληνες, οπότε παίρναμε ζεστή σοκολάτα και donuts (τα οποία ήταν τ-έ-λ-ε-ι-α! θα μπορούσα να τρώω όλη μέρα τέτοια... όχι ότι δεν το έκανα δηλαδή), ενώ όλοι γύρω μας έτρωγαν μεσημεριανό και μας κοιτούσαν σαν να ήμασταν εξωγήινοι. Πάλι καλά κάπου συμβαδίζαμε κάπου (όταν τρώγαμε εμείς μεσημεριανό κατά τις 16.00, έτρωγαν αυτοί βραδινό), χωρίς να σημαίνει ότι σταματούσαν στην λέσχη να μας κοιτούν περίεργα.
Moυ φαινόταν πολύ περίεργο που στην λέσχη έτρωγαν φαγητό το οποίο το συνόδευαν όχι με νερό, αλλά με γάλα (!!!) ή με ζεστό χυμό (!!!). Πίνουν γάλα με τα πάντα (και πίνουν και συνέχεια καφέ, συ-νέ-χει-α!) και σε μεγάλες ποσότητες, πράγμα το οποίο είναι παράξενο, καθώς το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού είναι αλλεργικό στην λακτόζη του γάλακτος.
Τι άλλο? αααααα... το κόλλημα με τις κομπόστες. Εμείς τις κομπόστες (ροδάκινο, μανταρίνι, ανανά, κτλ κτλ) τις έχουμε συνηθίσει για γλυκό. Πάει και τελείωσε.
Αυτά όμως, να τα ξεχάσεις στην Φινλανδία. Οι κομπόστες κολλάν παντού και πάντα στο φαγητό (ειδικά pizza με ανανά φάγαμε ουκ ολίγες φορές).
Δεν υπήρχαν μανάβικα, δεν υπήρχαν χασάπικα και οι φούρνοι ήταν ελάχιστοι. Όλα δηλαδή τα έπαιρνες από το κατάλληλο section του supermarket.
έλα Αλέκο! πόσο κάνει το ψωμάκι αγάπη μου? ΠΟΣΟ??!?!?
5-6 ευρώ το κιλό?!?
Η επίσκεψη στο οπωροπωλείο του supermarket ήταν λίγο απελπισία είναι η αλήθεια. Οι ντομάτες να φανταστείς τον χειμώνα είχαν τιμή από 6-9 ευρώ το κιλό οι εισαγόμενες, ενώ οι ακριβότερες που είχα δει ήταν οι φινλανδικές που είχαν 12,5 ευρώ το κιλό τον χειμώνα (την άνοιξη είχαν κάπως καλύτερες τιμές οι ντομάτες). Ήταν πάρα πολύ μικρές και δεν μπορώ να πω ότι είχαν και ιδιαίτερη γεύση, εκτός από τις φινλανδικές που θύμιζαν λίγο ντοματούλα. Οι πιπεριές από την άλλη ήταν συσκευασμένες μία μία και κόστιζαν 6 με 8 ευρώ το κιλό...
Έλα Αλέκο! πόσο κάνουν οι πιπεριές και τα μανιτάρια? ΠΟΣΟ?!?!?!?
6-7 ευρώ οι πιπεριές και 8.40 τα μανιτάρια? πούλα! πούλα! Μόνο οι πατάτες είχαν φυσιολογική τιμή, αλλά όχι και μέγεθος, μιας και ήταν περίπου στο μέγεθος μια μπάλας μπιλιάρδου. Ψάχναμε συνέχεια στις στοίβες με τις πατάτες για να βρούμε μια κάπως πιο φυσιολογική, μιας και κάναμε ώρες να ξεφλουδίσουμε κάθε ένα μικρό πατατάκι.
πατατούλες...
Το "καλό" ήταν ότι τα φρούτα και τα λαχανικά τα ζύγιζες μόνος σου πατώντας το κατάλληλο κάθε φορά κουμπάκι που υπολόγιζε την τιμή ανάλογα με το προϊόν, οπότε εμείς σαν κλασσικοί Έλληνες, παίρναμε τις φινλανδικές ντομάτες και χτυπούσαμε την τιμή από τις εισαγόμενες που ήταν φθηνότερες. Το ίδιο έκαναν και οι ισπανοί (αν δεν ταιριάζαμε, δεν θα συμπεθεριάζαμε!).
...Σσσσσσσσστ!!! μυστικό!
ντουματούλιαΤο συμπέρασμά μας ήταν ότι οι Φινλανδοί δεν ξέρουν να τρώνε.
Βέβαια, αργότερα είδαμε ότι αυτοί τρώνε μια χαρά, μιας και έκαναν όλοι υγιεινή διατροφή (σπάνια να έβλεπες χοντρό Φινλανδό), ενώ εμείς οι Έλληνες τα θέλαμε και τα κοκορέτσια μας, τα ψητά αρνιά μας, τον γύρο μας και όλα τα λιπάκια μας...
παρένθεση====> έμενα επί 3 μήνες στο διαμέρισμα με 2 κινέζες και 2 νορβηγίδες (και αργότερα και με έναν γερμανό και μία γερμανίδα). Από τα τόσα άτομα στο σπίτι, οι ελληνίδες ήμασταν οι μόνες που τηγανίζαμε τις πατάτες.
Τέλος, μου άρεσε στην Φινλανδία που άνοιγα την βρύση και έπινα πεντακάθαρο νερό.
Τα περισσότερα χρόνια τις ζωής μου ως τώρα, την έχω βγάλει με εμφιαλωμένα, πράγμα που θα συνεχίσω να κάνω όσο μένω στην Θεσσαλονίκη...
Συνδυάζοντας το φαγητό με το κλίμα...Αυτό που μου άρεσε να κάνουμε ήταν να πηγαίνουμε στο supermarket και να παίρνουμε παγωτά. 1lt παγωτό VALIO (η καλύτερη μάρκα!) κόστιζε 1-1,5 ευρώ (ανάλογα την γεύση), οπότε είχαμε βρει την χαρά μας και παίρναμε συνέχεια, μιας και όταν τα αγοράζαμε δεν χρειαζόταν να πηγαίνουμε κατευθείαν στο σπίτι, αλλά μπορούσαμε να κόβουμε βόλτες όση ώρα θέλαμε, αφού τα παγωτά δεν έλιωναν με την εξωτερική θερμοκρασία :)
Θέλεις να φας επειγόντως μια κρέμα καραμελέ, αλλά βαριέσαι να περιμένεις μέχρι να κρυώσει και να πήξει? την βγάζεις 10 λεπτάκια έξω από το παράθυρο. Σίγουρα αποτελέσματα! :D
Συνεχίζεται...
Η erasmoιστορία μου: Επεισόδιο τρίτο - Οι πρώτοι μήνες (χώρα και κλίμα)
Σύνδεση με τα προηγούμενα...
...Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα σαν πουλάκι. Πήγα σε orientation day. Γνώρισα και ένα σωρό άτομα, πήγα σε τόσα party (άλλο που δεν ήθελα και εγώ το κοινωνικό party animal). Κάθε μέρα γνώριζα όλο και πιο πολλά άτομα. Πήρα και ποδήλατο και έκοβα συνέχεια βόλτες στην πόλη πάνω στο χιόνι που υπήρχε άφθονο.
Το ποδηλατάκι μου :)Όλα ήταν κάτασπρα και πανέμορφα. Δεν είχε και πολύ φως την ημέρα, αλλά όσο και αν σε μπέρδευε αυτό μερικές φορές ήταν μια τρομερή εμπειρία.
Δεν θα ξεχάσω μια μέρα που είχαμε ξενυχτήσει σε ένα party και όταν ξύπνησα το απόγευμα και είδα το σκοτάδι έξω έχασα την μπάλα πραγματικά.
Το βιολογικό μου ρολόι μου έλεγε ότι είναι πρωί (μιας και τότε είχα ξυπνήσει), το κανονικό ρολόι μου έλεγε ότι είναι απόγευμα (16.00 ώρα Ελλάδος) και έξω ήταν νύχτα. Τρέχα γύρευε...
Γενικά όταν είχα πάει, άρχιζε να ξημερώνει κατά τις 10.30 (δηλαδή 11 ήταν μέρα) και κατά τις 3 το μεσημέρι νύχτωνε…
Η χώρα.Οι μήνες πέρασαν και κάθε μέρα ανακάλυπτα και κάτι καινούριο σε αυτήν την πανέμορφη χώρα. Κατά τον Φεβρουάριο είχαν αρχίσει οι εντάσεις μέσα στο σπίτι με την Χρύσα. Στην αρχή με πείραζε και στεναχωριόμουν, αλλά μετά έπαιρνα την φωτογραφική μου και έφευγα από το σπίτι μαζί με την Αθηνά και κάναμε συνέχεια βόλτες φωτογραφίζοντας τους πάντες και τα πάντα.
Η Φινλανδία έχει τρομερά τοπία για φωτογράφηση και πολύ εντυπωσιακά. Μόλις γύρισα Ελλάδα, ο μετρητής της μηχανής ήταν στις 3.500 φωτογραφίες…
Η χώρα έχει 187.888 λίμνες… τον χειμώνα είναι παγωμένες και μπορείς να περπατήσεις και επάνω τους. Μοναδική εμπειρία!
Μέχρι και αυτοκίνητα περνούν από πάνω...
παίζοντας πάνω στις παγωμένες λίμνες
Η Φινλανδία ήταν τελείως διαφορετική από την Ελλάδα. Καμία σχέση θα έλεγα. Είχε μια ηρεμία από μόνη της… ήρεμους ρυθμούς ζωής και μέσα στην φύση…
Δίπλα από το διαμέρισμά μας είχαμε μία λίμνη με πάπιες μέσα στο δάσος. Βέβαια στην Φινλανδία είναι πιο σπάνιο να πεις «έκταση με σπίτια» παρά «έκταση με πράσινο!!!». Φαντάσου τώρα να κάθεσαι να μαγειρεύεις και να κοιτάς από το παράθυρο αυτό το σκηνικό…
Στην Θεσσαλονίκη που μένω, βλέπω έναν τοίχο…
η λίμνη με τις πάπιες κοντά στο σπίτι μας και μια βόλτα μέσα στο δάσος...
Το κλίμα και το κρεμμύδι look!Τους πρώτους μήνες χιόνιζε συνέχεια. Και όταν λέμε ότι χιόνιζε, δεν μιλάμε για το φλώρικο το χιονάκι που ρίχνει εδώ στην Ελλάδα, που χιονίζει 3 ώρες και δεν το στρώνει κάτω. Μιλάμε ότι χιόνιζε 10 λεπτά και το χιόνι έφτανε στο μισό μέτρο.
χιονίζει...
Η μέση θερμοκρασία τους πρώτους μήνες ήταν -15 κατά μέσο όρο, χωρίς να λείπουν και τα -20...
-19 βαθμοί!!!
Δεν ξέρω τι να σου πρωτοπεριγράψω. Ήταν σαν να ήμασταν σε καλοκαιρινές διακοπές μέσα στον χειμώνα! Ναι, είχε κρύο! Είχε και πολύ μάλιστα!
Στο ντύσιμο δεν κοιτούσες ομορφιές, να ταιριάζουν αυτά που φοράς και τα λοιπά. Εκεί κοιτούσες να μην κρυώνεις (μην σου πω ότι κοιτούσες να "επιβιώσεις" γιατί θα ακουστεί πολύ μελό) και φορούσες όσα πιο πολλά ρούχα μπορούσες, το ένα πάνω από το άλλο.
Μου άρεσε πολύ η αίσθηση που είχες όταν έμπαινες σπίτι τον χειμώνα… Από το κρύο στην ζεστούλα…
Αν σκεφτείς ότι έξω είχε –20 και έμπαινες κατευθείαν στους +20κάτι… (μιλάμε για 40 βαθμούς διαφορά…)
Το standard ντύσιμό μου περιελάμβανε ένα διπλό μπουφάν ενισχυμένο, διπλά γάντια, σκουφί διπλό fleece, την κουκούλα από το μπουφάν από πάνω από τον σκούφο, ισοθερμικά ολόσωμα εσώρουχα (δηλαδή φαντάσου μια μπλούζα μακρυμάνικη και ένα παντελόνι μακρύ), από πάνω μια μπλούζα μακρυμάνικη (φούτερ), πουλόβερ ζιβάγκο, διπλές μάλλινες κάλτσες και χοντρό παντελόνι (το παντελόνι του σκι με είχε σώσει). Αυτά ήταν τα standard. Από εκεί και πέρα, ό,τι περισσότερο φορούσες, καλό σε εσένα έκανες (ανάλογα πάντα με το τι καιρό έκανε, αν φυσούσε, τι θερμοκρασία είχε, πόσο κρύωνες σαν άτομο κτλ κτλ). Πολύ σωστά παρατήρησες ότι δεν ανέφερα κασκόλ αν και είχα μαζί μου. Αν φορούσα και κασκόλ, δεν έκλεινε όμως το μπουφάν με τα τόσα που είχα από μέσα...
Στις περισσότερες φωτογραφίες, βγάζαμε σκουφιά ή γάντια και κατεβάζαμε λίγο το φερμουάρ του μπουφάν για να φαίνονται οι φάτσες μας... Παγώναμε μέχρι να ακούσουμε το "κλικ"...
Το κρεμμύδι-look ήταν το standard μας κάθε μέρα...
Ναι, καλή η ζεστούλα που σου παρέχουν τα ισοθερμικά υλικά, τα μάλλινα κτλ, αλλά αν το μπουφάν δεν ήταν αντιανεμικό, θα είχα αφήσει τα κοκαλάκια μου στο χιόνι.
Όλα ήταν καλυμμένα επάνω σου (αν μπορούσες, ας έκανες και αλλιώς) εκτός (δυστυχώς) από το πρόσωπό σου. Έπρεπε standard να έχεις καλυμμένο το μέτωπο, γιατί αν πάγωνες εκεί σου ερχόταν ζαλάδα που δεν έβλεπες μπροστά σου κυριολεκτικά και πίστεψέ με, δεν ήταν καθόλου ωραίο συναίσθημα.
Άντε τα χείλια κάπως τα κάλυπτες από τον λαιμό του μπουφάν αν και δεν γινόταν να το κάνεις αυτό συνεχώς, αλλά η μύτη, μάτια και μάγουλα ήταν συνεχώς εκτεθειμένα. Αρκετές φορές είχε τόσο κρύο (ειδικά όταν φυσούσε ταυτόχρονα) που αισθανόμουν ακόμα και τα μάτια μου να παγώνουν (!) και μερικές φορές όταν ανέπνεες ο αέρας ήταν τόσο κρύος που τον αισθανόσουν παγωμένο στα πνευμόνια σου και σου έδινε την εντύπωση ότι θα παγώσουν όλα εκεί μέσα!
Η μύτη μας ήταν πάντα κόκκινη σαν τα ταρανδάκια του Άγιου Βασίλη. Από το κρύο πάγωνε τελείως με αποτέλεσμα να τρέχει συνεχώς ποτάμια (ΙΙΙΟΥΥΥ! :D) και εμείς να μην παίρνουμε χαμπάρι μιας και δεν την αισθανόμασταν καθόλου (ειδικά όταν έμπαινες από έξω σε κάποιον κλειστό χώρο που είχε ζέστη, εκεί να δεις τρέξιμο η μύτη...).
Τα χείλια μου είχαν σκάσει τόσο πολύ που δεν είχαν συνέλθει, ακόμα και 4 μήνες μετά τον γυρισμό μου στην Ελλάδα.
Εικόνες:@Τον Ιανουάριο ειδικά, είχε αρκετά συχνά χιονοθύελλες. Και όταν λέμε ότι είχε χιονοθύελλα και –15, δεν ήταν το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να σου τύχει όταν βρισκόσουν έξω από το σπίτι.
Μια μέρα είχαμε κατέβει στο κέντρο στο supermarket με τα ποδήλατα και όταν τελειώσαμε τα ψώνια πέσαμε σε μια τρελή χιονοθύελλα. Θυμάμαι ότι φυσούσε τόσο πολύ που κάναμε πετάλ στην κατηφόρα! Όταν επιτέλους έφτασα στο σπίτι μετά από ώρα, μπροστά μου είχα “χτιστεί” από το χιόνι, ενώ τα χέρια μου είχαν παγώσει τόσο πολύ (ακόμα και με 2 ζευγάρια γάντια παρακαλώ) που χρειάστηκε να περάσει αρκετή ώρα μέχρι να συνέλθουν. Δεν μπορούσα να τα ισιώσω (είχαν πάρει το σχήμα από το τιμόνι).
@Συχνά μου πάγωναν και τα μπροστά τσουλούφια των μαλλιών μου από τα χνώτα. Ποτέ όμως δεν τα λύγισα να δω αν σπάνε… (και το έχω ακόμα απορία!)
Και όμως εμείς παρόλαυτά δεν καταλαβαίναμε και πολλά. Δεν μας πείραζε πολύ και δεν πρόκειται να το αναφέρω το κρύο σαν αρνητικό στοιχείο της χώρας. Θα το αναφέρω απλά σαν εμπειρία. Γιατί ήταν μια εμπειρία.
Παίρναμε, που λες, το ποδηλατάκι μας και ήμασταν όσες περισσότερες ώρες μπορούσαμε έξω ή σε σπίτια γνωστών. Αυτό ήταν το ωραίο. Βάζαμε τα μποτάκια μας και το μπουφάν πάνω από τις πιζάμες και πηγαίναμε στο απέναντι σπίτι που ήταν ο Carlos, ένας πολύ καλός μας φίλος από την Ισπανία και μαγειρεύαμε. Κάπου εδώ θα σταματήσω για να σου διηγηθώ μετά τα περι διατροφής...
παρέα με τον Carlos
Düsseldorf (η παραμονη)
Φτάσαμε!
Ολα ειναι νέα, διαφορετικά, ασυνήθιστα...
Αρχιτεκτονική, μέσα μαζικής μεταφοράς, η οργάνωση του FH, κανόνες της εστίας, το φαγητό της καφετερίας, οι ήχοι και ο ρυθμός της γλώσσας, οι ανθρώπινες φυσιογνωμίες, ο τρόπος εργασίας, τα χρώματα των δρόμων, των δέντρων, του ουρανου, ο καιρός.
Ο καθηγητή μας, μας χάρησε τον χάρτη της πόλης, μας έδειξε τις στάσεις του τράμ, μας σύστησε στους άλλους καθηγητές, σε Έλληνες συμφοιτητές (για να μη μας πιάνει μοναξιά), σε Γερμανούς (για να μας κοινωνικοποιήσει), μας έδειξε το γραφείο του και είπε μη διστάσετε να έρθετε σε μένα εαν έχετε πρόβλημα.
Μας δώσαν μια εργασία, και μας είπαν
αυτό ειναι το θέμα μας, ενημερωθήτε, διαβάστε, ρωτήστε, κάντε. Είστε ελευθεροι να αποφασίσετε τι, πως και με ποιο ρυθμό θα την κάνετε, αρκεί η δουλεία να γίνει έγκαιρα.
Γνωρίσαμε άλλους Ερασμίτες, από την Πορτογαλλία, Βέλγιο, Γαλλία, Αγγλία. Παίξαμε ποδόσφαιρο και γιορτάσαμε πάρτυ με Γερμανούς, Ιταλούς, Μαροκάνους, Παλαιστίνιους, Αμερικάνους, Κινέζους...
Μαλλώσαμε οι δυο έλληνες φοιτητές.
Και συνέχισα μόνη μου την εξέλιξη.
Πήρα μάθηματα γλώσσας, μαζί με άλλους νέους από την Λιθουανία, Ταιβάν, Ιαπωνία, Ρουμανία...
Στα πάρτυ προτιμούσα να μιλώ, παρά να ακούω τους άλλους, ήταν ποιο εύκολο.
Μερικές φορές έβαζα το μυαλό στην off θέση, όταν παρακουραζόμουνα ακουγοντας τη γλώσσα και προσπαθώντας να την καταλάβω.
Πολλά βράδια κοιμώμουν με ακουστικά ακούγοντας ραδιόφωνο, με την ιδέα ότι θα μάθαινα έτσι ευκολότερα την προφορά.
Το θεωρούσα άδικο, ότι παιδάκια 5 χρονών μιλούν καλύτερα από εμένα τα γερμανικά.
Επισκευτηκα μια Ελληνίδα Ερασμίτησα στη Γαλλία και γνωρίσα άλλους Ερασμίτες από την Ολλανδία.
Φλερταρισα, με φλερταρισαν, ερωτευτηκα.
Ειχα φίλο στην Έλλάδα που αλληλογραφούσα, τον χώρισα γραφοντάς του ένα γράμμα.
Ενοιωσα μόνη μου μακριά από την οικογένεια, τους πήρα τηλέφωνο για να μου ευχηθούν στη γιορτή μου.
Για να ξεπεράσω τη αβάσταχτη ησυχία του δωματίου μου τα σαββατοκύριακα, δανείστηκα μια κιθάρα από μια συμφοιτήτρια και συγκάτοικο της εστίας.
Πηγαμε ταξείδι με το αυτοκίνητο στην Πορτογαλλία. Στο δρόμο καναμε στάση σε campings της Γαλλίας. Στην Ισπανία είχαμε ατυχημα. Το αυτοκίνητο έμεινε σε νεκροταφείο αυτοκινήτων στη Guatelahara, εμεις συνεχίσαμε μέσ'τα αίματα και με την μυρωδιά της βενζίνης στα ρούχα μας, με το λεωφορείο, μετρο και τραίνο για Λισαβώνη.
Μας φιλοξενούσε η οικογένεια ενός Ερασμίτη που γνωρίσαμε στο Düsseldorf, που είχαμε συναντήσει στη Γαλλία.
Παντρεφτήκανε και μας καλέσανε να περάσουμε τη πρωτη εβδομάδα του μήνα του μέλιτος τους παρέα στο Algarve.
3 μέρες με το λεωφορείο επιστρέφαμε. Πορτογαλλία, Γαλλία, Βέλγιο, Γερμανία.
Σε λίγες μέρες παραδώσαμε τις εργασίες. Σε λίγες μέρες πετάξαμε.
Όχι μαζί, η φιλια μας είχε εξαφανιστεί.
Το αεροπλάνο μου προσγειώθηκε στο Ελληνικό.
Λίγες στιγμές αργότερα διαβάζει η αδερφή μου τις σκέψεις μου...
σκ... επέστρεψα!
Στις 26 Οκτωβρίου 1992 το απόγευμα.
Düsseldorf (πρωτες εντυπωσεις)
homo erasmus - Θερινό εξάμηνο του 92 στο Düsseldorf Πετάξαμε στις 29 Φεβρουαρίου μια ηλιόλουση ζεστή μέρα από το Ελληνικό.
Περιμένοντας το αεροπλάνο και χαιρετώντας τους γονείς και φίλους που είχαν έρθει να μας συντροφεύσουν μέχρι την αναχώρηση με έκαψε ο ήλιος στα μάγουλα.
Φτάσαμε βράδυ στο Düsseldorf.
Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση όταν έφτασα στο αεροδρόμιο ήταν η ησυχία. Αργότερα κατάλαβα ότι αιτία ήταν η τάξη και μια ανάμιξη καλής ανατροφής με ανθρώπινη ψυχρώτητα...
Το δεύτερο ήταν ο κρύος και καθαρός αέρας βγαίνοντας από το αεροδρόμιο, και στο δρόμο προς το αυτοκίνητο.
Το τρίτο η τάξη στους δρόμους.
Πετάξαμε 2 άτομα από το ΤΕΙ Αθήνας (τμήμα Ηλεκτρονικής) για το FH Düsseldorf. Ο υπεύθηνος καθηγητής μας πήγε στα δωμάτια της φοιτητικής εστίας και αργότερα μας έφερε στο σπίτι μιας Έλληνίδας όπου θα παιρνούσαμε το σαββατοκύριακο. Σκεφτήκαν βλέπεις, πως είναι καλύτερα να μην ήμαστε μόνοι μας τις πρώτες μέρες στο άδειο δωμάτιο, άγνωστοι και μόνοι μεταξύ αγνώστων. Τί γλυκιά ιδέα; Ο καθηγητής μας ήταν βλέπεις μια καρδούλα!
Θυμάμαι πρώτα πηγαμε στο δωμάτιο του άλλου φοιτητή για να αφήσει εκεί τα πραγματά του.
Ωραίο μοντέρνο κτήριο, με κόκκινα τουβλάκια, 3 ορόφους το πολύ, θέρμανση δαπέδου, πράσινη μοκέτα, όμορφο δωμάτιο περιτριγυρισμένο με πράσινο, με μια μικρή λιμνούλα με πάπιες.
Μου άρεσε...
Μετά πήγαμε στο δικό μου. Πολυκατοικία 7 ορόφων, ανάμεσα σε αλλες πολυκατοικίες, άσπρο κρύο κτίριο με κόκκινες γραμμές έξω, ψυχρό άσπρο μέσα, παλαιότερη αρχιτεκτονική, πλαστική επένδιση στο μπάνιο, PVC στο πάτωμα.
Πικράθηκα. Εκείνος ωραίο δωμάτιο και εγώ;
Αργότερα συνειδητοποιήσα, πως εγώ βρίσκομαι μέσα στη πανεπιστημιούπολη, απέναντι στην καφετερία, δίπλα στην βιβλιοθήκη, κοντά στο γυμναστήριο, στην καρδιά της φοιτητικής ζωής.
Πέρασα ωραία στο δωμάτιό μου, πέρασα ωραία στο Düsseldorf, έμαθα τη γλώσσα, έμαθα την νοοτροπία, μπήκα στην τάξη του [Düsseldorf], στο μυαλό του, απέφυγα τους Έλληνες για να επιταχύνω την εξέλιξη, μπήκα στους ρυθμούς του, γνωρισα τον άνδρα της ζωής μου, δούλεψα (και δουλευω ακόμα ευτυχώς), έμαθα οδήγηση, παντρευτηκα, γέννησα το παιδί μου, επαναζητώ την επικοινωνία με το ελληνικό στοιχείο, μετακόμισα με το παιδί μου, χωρίζω, ζω!
