Νοέμβριος
-
Ο Νοέμβριος ήταν κάτι σαν την άνοιξη… Ταξιδάκια στο Ελσίνκι και άλλες πόλεις της περιοχής έδωσαν μια άλλη νότα στη ζωή και την παραμονή εδώ. Ακόμα και η ζωή στο χωριό ξεκίνησε να γίνεται υποφερτή. Η αλήθεια είναι ότι απομακρύνθηκαν και κάποια άτομα του EILC που εν τέλει κρατούσαν την όλη παρέα μακριά από καινούρια άτομα.
Κάναμε και εμείς το άνοιγμα μας στην κοινωνία του Erasmus που λέτε… (ελπίζω να το κάναμε καλύτερα από το άνοιγμα που έκανε το Πα.Σο.Κ. στην ελληνική κοινωνία). Άρχισε λοιπόν το Erasmus να μοιάζει με αυτά που έλεγαν όλοι οι υπόλοιποι που είχαν πάει πριν. Βρίσκω και σε κάποιο μεσημεριανό μια κοπέλα από την Πολωνία. Ήταν στα μαθήματα γλώσσας στο Ελσίνκι και λίγο πολύ είχε περάσει από τα ίδια στάδια που είχα περάσει και εγώ. Αμέσως ξεκινήσαμε να μιλάμε και δεν αργήσαμε πολύ να δεθούμε. Έστω και αργά φάνηκε να βρίσκω κάποιον να καταλαβαίνει το τι υπάρχει μέσα στο κεφάλι μου..
Στις πολλές συζητήσεις μας, γυρνάει με τα σπαστά, αλλά παράλληλα cute αγγλικά της και μου λέει: «Όταν με ρώτησαν στην χώρα μου γιατί θέλω να πάω Erasmus τους απάντησα για να γνωρίσω άλλους ανθρώπους, νοοτροπίες και πολιτισμούς. Στην πραγματικότητα όμως, αυτό που γνώρισα καλύτερα εδώ ήταν ο ίδιος μου ο εαυτός».
Και μένω κόκαλο!!! Έχει δίκιο. Αυτό που έμαθα εδώ είναι το τι πραγματικά θέλω ΕΓΩ ως άνθρωπος, τι με γεμίζει και τι όχι. Έμαθα να επιβιώνω σε περίεργες καταστάσεις και να αντιμετωπίζω τα πάντα και με λίγο χιούμορ. Έμαθα ότι το να κάνεις πράγματα για τον εαυτό σου είναι κάτι αναγκαίο όταν δίνεις πολλά στους άλλους γιατί κάποια στιγμή στερεύεις και δεν μπορείς να χαροποιήσεις τους άλλους, αλλά κυρίως δεν μπορείς να χαρείς εσύ.
Σήμερα, βλέπω το Erasmus μου με πολύ πιο θετικό μάτι. Ωστόσο, δεν παύει να είναι μια περίοδος της ζωής μου που είχα μυθοποιήσει και όταν ήρθε η ώρα να τη βιώσω δεν μου ήρθε όπως την περίμενα. Δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες. Δεν μπορούν όλοι να έχουν το ίδιο καλά συναισθήματα από κάτι.
Αν και ακόμα δεν έχει τελειώσει το Erasmus, μπορώ να βγάλω κάποια συμπεράσματα, μόνο 18 μέρες έμειναν και από αυτές πάνω από τις μισές είναι σε ταξίδια εκτός βάσης. Θα προτείνω σε όλους τους επόμενους να πάνε!!! Κακά τα ψέματα είναι εμπειρία ζωής και δεν την ζεις εύκολα εκτός πλαισίου… Δεν είναι όσο τέλεια την έχουμε σχηματίσει κάποιοι στο μυαλό μας, τουλάχιστον όχι στην αρχή.
Η λύση είναι στο να μην κλειστείτε και να μην κάνετε παρέα μόνο με συγκεκριμένα άτομα. Μπορεί να είναι η παρέα σας και τα καλύτερα παιδιά του κόσμου!!! ΟΜΩΣ, αυτό θα σας εμποδίσει από το να γνωρίσετε κόσμο που μπορεί να λατρέψετε, να κάνετε τρομερή παρέα, να σας βοηθήσουν απίστευτα, ακόμα και να τα ερωτευτείτε.
Απομάκρυνα πολλά άτομα που απ’ ό, τι μου είπαν προσπάθησαν να με πλησιάσουν γιατί ήμουν προσκολλημένος σε κάποιους ανθρώπους και κάποιες καταστάσεις. Μιλήστε σε όλους. Δεν θα σας παρεξηγήσει κανείς και δεν πρόκειται να σας φάει και κανείς. Να είστε αυθεντικοί και μόνο αυτό θα είναι το διαβατήριό σας.
Εγώ μπορεί να μην είχα το τέλειο εράσμους, αλλά είχα τουλάχιστον έναν τέλειο τελευταίο μήνα (μπορεί και δίμηνο, αν συνεχίσουμε έτσι)!!! Η ζωή είναι εκεί έξω! Ας την αράξουμε από το χέρι και να τρέξουμε μαζί της. Αν την κοιτάμε από το παράθυρο δεν βγαίνει τίποτα!!!
Mal Erasmus...comme Mal Education...
«Το Erasmus είναι μια μοναδική εμπειρία για τον καθένα! Ο καθένας το ζει μοναδικά»
Αυτά είναι που έλεγα… Τελικά θα το αλλάξω λίγο… όλοι το ζούμε από διαφορετικές οπτικές γωνίες, αλλά πάντα υπάρχουν κάποια άτομα που στέκονται δίπλα σου, βλέπουν περίπου ό, τι βλέπεις και εσύ, αλλά μπορούν να σου περιγράψουν και τι γίνεται λίγο παραπέρα.
Έτσι έγινε και με εμένα! Όπως ίσως καταλάβατε το δικό μου Erasmus δεν ήταν πετυχημένο από την αρχή. Δεν ξέρω αν είναι πετυχημένο τώρα, αλλά σίγουρα στο τέλος το πρόσημο θα είναι θετικό!
Πέρασα έναν μήνα υπέροχο στα μαθήματα γλώσσας (Αύγουστος), δύο μήνες εσωστρέφειας και σχεδόν κατάθλιψης θα έλεγα τους δύο επόμενους (Σεπτέμβριος και Οκτώβριος) και ένας μήνας που είχε πολύ μεγάλη επίδραση στο τι νιώθω (Νοέμβριος). Ας τα πάρουμε με τη σειρά όμως:
- Αύγουστος
Ήταν ο μήνας των μαθημάτων εντατικής γλώσσας. Ήταν ένας έντονος μήνας με όλη τη σημασία της λέξης έντονος αφού κάναμε δέκα χιλιάδες πράγματα κάθε μέρα και δεν προλαβαίναμε να συνειδητοποιήσουμε πότε πέρασε ο καιρός!! Ήταν μια μεγάλη μέρα στο μυαλό όλων μας!!
- Σεπτέμβριος και Οκτώβριος
«Και ύστερα ήρθαν οι μέλισσες»! Έρχεται ο Σεπτέμβριος και μαζί του και οι καινούριοι!!! Η σύγκριση με τα παιδιά του EILC (Erasmus Intensive Language Course) και το δέσιμο που είχαμε με αυτά είναι αναπόφευκτη!! Ήρθαν οι βάρβαροι!!! Άνθρωποι που έχουν στόχο μόνο το πάρτι και το πώς θα γαμήσουν περισσότερο κόσμο!!! Εντάξει, δεν λέω… το Erasmus τα έχει και αυτά και δεν λέω ότι είναι άσχημα να υπάρχουν, αλλά δεν είναι μόνο αυτά!! Συνέπεια; Κλειστήκαμε τα άτομα από το EILC μεταξύ μας. Από τη μία είναι καλό γιατί δεθήκαμε, αλλά από την άλλη αποκλειστήκαμε και από τους άλλους! Σαφώς και γνωρίσαμε κόσμο και βγήκαμε και μαζί και με τους «άλλους», αλλά πάντα ήταν δορυφόροι…
Ωστόσο, εδώ θέλω να τονίσω ότι δεν λάβαμε και τις καλύτερες συμπεριφορές από τα άτομα που ήρθαν. Πολλοί υπερόπτες δυτικοευρωπαίοι που ούτε λίγο ούτε πολύ μας θεωρούν κατώτερους και ότι μας ταΐζουν και ότι είμαστε οι φτωχοί συγγενείς. Σαφώς παντού υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά αυτό συμβαίνει με όλους και με όλα. Μιλάω για τη γενική τάση!
Πολύ σημαντικό παράγοντα να πω επίσης ότι έπαιξε και η πόλη στην οποία βρισκόμαστε. Είναι πολύ μικρή και στην άκρη του χάρτη της Φινλανδίας. Αποτέλεσμα είναι να είμαστε σχετικά απομονωμένοι, χωρίς πολλές επιλογές και τάσεις κατάθλιψης (όπως οι περισσότεροι Φινλανδοί άλλωστε…). ~~~οπότε παιδιά, Erasmus σε πόλη κοντά στον πολιτισμό!!!~~~. Το ότι η πόλη είναι μικρή ίσως φταίει επίσης και για το γεγονός ότι βιώσαμε και έναν πολύ καλά συγκαλυμμένο ρατσισμό. Όχι από όλους, αλλά ακούσαμε πράγματα από καθηγητές όπως: «Δυστυχώς στον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ο Χίτλερ δεν νίκησε»! και εκεί είναι που έρχεται ο international student να πάθει το μεγάλο του σοκ!
Δεύτερο σοκ ήταν προσωπικό. Επειδή σπουδάζω στην Εκπαίδευση, είχα πάρει ένα μάθημα που έλεγε για το Φινλανδικό σύστημα Εκπαίδευσης και το πώς αυτό επηρεάζει τη σχολική ζωή. Πολλοί από εσάς ίσως να γνωρίζετε το PISA. Είναι ένα τεστ που διοργανώνει ο ΟΑΣΣΑ (ή κάπως έτσι… οικονομικός οργανισμός είναι) και εξετάζει τι δεξιότητες αναπτύσσουν τα παιδιά και αν έχουν κριτική σκέψη και λοιπά. Αυτά εξετάζονται με γραπτές εξετάσεις σε διάφορα αντικείμενα κάθε τόσο, αλλά παράλληλα έχει και ποιοτικά χαρακτηριστικά.
Σε μια παρουσίαση για αυτό το πρόγραμμα, η δασκάλα που το παρουσίαζε έκανε διάφορα πικρόχολα σχόλια για την Ελλάδα, καθώς κάποιες εφημερίδες έλεγαν ότι «ενώ η Ελλάδα πάτωσε (η Φινλανδία ήταν πρώτη), τα δικά μας παιδιά είναι πιο χαρούμενα και ευχαριστημένα». Από την άλλη, επειδή στείλαμε πρώτοι κάποιες φωτογραφίες άρχισε να χειροκροτεί μέσα στην τάξη με ύφος «Μπράβο στους Έλληνες. Πως και δεν ήταν τουλάχιστον μια εβδομάδα αργοπορημένοι;». Τρίτο είναι ότι ενώ και όλοι οι υπόλοιπου φορούσαν σκουφιά μόνο σε εμένα έκανε παρατήρηση για το σκουφί, και η δεύτερη φορά ήταν όταν έφευγα και θα έβγαινα στο ψωλόκρυό τους! Τέταρτο, ότι σε μια κοπέλα – Ελληνίδα – που μιλάει τέλεια αγγλικά τη ρώτησε αν αντέγραψε την έκθεσή της από κάπου γιατί δεν περίμενε να ξέρει τέτοια αγγλικά… Από εκεί και μετά δεν θα σχολιάσω ότι το μόνο που είχε να βρει θετικό από τα ελληνικά σχολεία είναι ότι οι δάσκαλοι και τα παιδιά έχουν μεγαλύτερη σωματική επαφή. «Η Γερμανία έχει πολύ καλό σύστημα». Και όλες οι άλλες χώρες είναι σκατά!!!
Επίσης, μεγάλο σοκ ήταν και οι ίδιοι οι Φινλανδοί. Εννοώ ότι τον Αύγουστο ήμαστε προστατευμένοι στα πλαίσια των δραστηριοτήτων μας και δεν είχαμε μεγάλη επαφή με την καθημερινότητα των Φινλανδών. Εντάξει, περιμέναμε να είναι ψυχροί, αλλά αυτό που περιμέναμε δεν είχε καμία σχέση με τη πραγματικότητα!!! Πιο διφορούμενους ανθρώπους δεν έχω δει. Είτε θα γίνουν χαλί να τους πατήσεις και να σε βοηθήσουν όπως μπορούν ευγενικότατα ή ενώ είσαι χαμένος στο δάσος και έρχεται μόνο ένας Φινλανδός και δεν σταματάει να σε βοηθήσει. Ειδικά όταν έχεις συναντήσει σε τελείως διαφορετικό τρόπο ζωής είναι δύσκολο.
