Homo Erasmus

Η erasmoιστορία μου: Επεισόδιο τρίτο - Οι πρώτοι μήνες (χώρα και κλίμα)

Σύνδεση με τα προηγούμενα...

...Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα σαν πουλάκι. Πήγα σε orientation day. Γνώρισα και ένα σωρό άτομα, πήγα σε τόσα party (άλλο που δεν ήθελα και εγώ το κοινωνικό party animal). Κάθε μέρα γνώριζα όλο και πιο πολλά άτομα. Πήρα και ποδήλατο και έκοβα συνέχεια βόλτες στην πόλη πάνω στο χιόνι που υπήρχε άφθονο.

Όλα ήταν κάτασπρα και πανέμορφα. Δεν είχε και πολύ φως την ημέρα, αλλά όσο και αν σε μπέρδευε αυτό μερικές φορές ήταν μια τρομερή εμπειρία.
Δεν θα ξεχάσω μια μέρα που είχαμε ξενυχτήσει σε ένα party και όταν ξύπνησα το απόγευμα και είδα το σκοτάδι έξω έχασα την μπάλα πραγματικά.
Το βιολογικό μου ρολόι μου έλεγε ότι είναι πρωί (μιας και τότε είχα ξυπνήσει), το κανονικό ρολόι μου έλεγε ότι είναι απόγευμα (16.00 ώρα Ελλάδος) και έξω ήταν νύχτα. Τρέχα γύρευε...

Γενικά όταν είχα πάει, άρχιζε να ξημερώνει κατά τις 10.30 (δηλαδή 11 ήταν μέρα) και κατά τις 3 το μεσημέρι νύχτωνε…

Η χώρα.
Οι μήνες πέρασαν και κάθε μέρα ανακάλυπτα και κάτι καινούριο σε αυτήν την πανέμορφη χώρα. Κατά τον Φεβρουάριο είχαν αρχίσει οι εντάσεις μέσα στο σπίτι με την Χρύσα. Στην αρχή με πείραζε και στεναχωριόμουν, αλλά μετά έπαιρνα την φωτογραφική μου και έφευγα από το σπίτι μαζί με την Αθηνά και κάναμε συνέχεια βόλτες φωτογραφίζοντας τους πάντες και τα πάντα.
Η Φινλανδία έχει τρομερά τοπία για φωτογράφηση και πολύ εντυπωσιακά. Μόλις γύρισα Ελλάδα, ο μετρητής της μηχανής ήταν στις 3.500 φωτογραφίες…
Η χώρα έχει 187.888 λίμνες… τον χειμώνα είναι παγωμένες και μπορείς να περπατήσεις και επάνω τους. Μοναδική εμπειρία!
Μέχρι και αυτοκίνητα περνούν από πάνω...

Η Φινλανδία ήταν τελείως διαφορετική από την Ελλάδα. Καμία σχέση θα έλεγα. Είχε μια ηρεμία από μόνη της… ήρεμους ρυθμούς ζωής και μέσα στην φύση…

Δίπλα από το διαμέρισμά μας είχαμε μία λίμνη με πάπιες μέσα στο δάσος. Βέβαια στην Φινλανδία είναι πιο σπάνιο να πεις «έκταση με σπίτια» παρά «έκταση με πράσινο!!!». Φαντάσου τώρα να κάθεσαι να μαγειρεύεις και να κοιτάς από το παράθυρο αυτό το σκηνικό…

Στην Θεσσαλονίκη που μένω, βλέπω έναν τοίχο…

η λίμνη με τις πάπιες κοντά στο σπίτι μας και μια βόλτα μέσα στο δάσος...

Το κλίμα και το κρεμμύδι look!
Τους πρώτους μήνες χιόνιζε συνέχεια. Και όταν λέμε ότι χιόνιζε, δεν μιλάμε για το φλώρικο το χιονάκι που ρίχνει εδώ στην Ελλάδα, που χιονίζει 3 ώρες και δεν το στρώνει κάτω. Μιλάμε ότι χιόνιζε 10 λεπτά και το χιόνι έφτανε στο μισό μέτρο.

Η μέση θερμοκρασία τους πρώτους μήνες ήταν -15 κατά μέσο όρο, χωρίς να λείπουν και τα -20...
Δεν ξέρω τι να σου πρωτοπεριγράψω. Ήταν σαν να ήμασταν σε καλοκαιρινές διακοπές μέσα στον χειμώνα! Ναι, είχε κρύο! Είχε και πολύ μάλιστα!
Στο ντύσιμο δεν κοιτούσες ομορφιές, να ταιριάζουν αυτά που φοράς και τα λοιπά. Εκεί κοιτούσες να μην κρυώνεις (μην σου πω ότι κοιτούσες να "επιβιώσεις" γιατί θα ακουστεί πολύ μελό) και φορούσες όσα πιο πολλά ρούχα μπορούσες, το ένα πάνω από το άλλο.
Το standard ντύσιμό μου περιελάμβανε ένα διπλό μπουφάν ενισχυμένο, διπλά γάντια, σκουφί διπλό fleece, την κουκούλα από το μπουφάν από πάνω από τον σκούφο, ισοθερμικά ολόσωμα εσώρουχα (δηλαδή φαντάσου μια μπλούζα μακρυμάνικη και ένα παντελόνι μακρύ), από πάνω μια μπλούζα μακρυμάνικη (φούτερ), πουλόβερ ζιβάγκο, διπλές μάλλινες κάλτσες και χοντρό παντελόνι (το παντελόνι του σκι με είχε σώσει). Αυτά ήταν τα standard. Από εκεί και πέρα, ό,τι περισσότερο φορούσες, καλό σε εσένα έκανες (ανάλογα πάντα με το τι καιρό έκανε, αν φυσούσε, τι θερμοκρασία είχε, πόσο κρύωνες σαν άτομο κτλ κτλ). Πολύ σωστά παρατήρησες ότι δεν ανέφερα κασκόλ αν και είχα μαζί μου. Αν φορούσα και κασκόλ, δεν έκλεινε όμως το μπουφάν με τα τόσα που είχα από μέσα...

Ναι, καλή η ζεστούλα που σου παρέχουν τα ισοθερμικά υλικά, τα μάλλινα κτλ, αλλά αν το μπουφάν δεν ήταν αντιανεμικό, θα είχα αφήσει τα κοκαλάκια μου στο χιόνι.
Όλα ήταν καλυμμένα επάνω σου (αν μπορούσες, ας έκανες και αλλιώς) εκτός (δυστυχώς) από το πρόσωπό σου. Έπρεπε standard να έχεις καλυμμένο το μέτωπο, γιατί αν πάγωνες εκεί σου ερχόταν ζαλάδα που δεν έβλεπες μπροστά σου κυριολεκτικά και πίστεψέ με, δεν ήταν καθόλου ωραίο συναίσθημα.
Άντε τα χείλια κάπως τα κάλυπτες από τον λαιμό του μπουφάν αν και δεν γινόταν να το κάνεις αυτό συνεχώς, αλλά η μύτη, μάτια και μάγουλα ήταν συνεχώς εκτεθειμένα. Αρκετές φορές είχε τόσο κρύο (ειδικά όταν φυσούσε ταυτόχρονα) που αισθανόμουν ακόμα και τα μάτια μου να παγώνουν (!) και μερικές φορές όταν ανέπνεες ο αέρας ήταν τόσο κρύος που τον αισθανόσουν παγωμένο στα πνευμόνια σου και σου έδινε την εντύπωση ότι θα παγώσουν όλα εκεί μέσα!
Η μύτη μας ήταν πάντα κόκκινη σαν τα ταρανδάκια του Άγιου Βασίλη. Από το κρύο πάγωνε τελείως με αποτέλεσμα να τρέχει συνεχώς ποτάμια (ΙΙΙΟΥΥΥ! :D) και εμείς να μην παίρνουμε χαμπάρι μιας και δεν την αισθανόμασταν καθόλου (ειδικά όταν έμπαινες από έξω σε κάποιον κλειστό χώρο που είχε ζέστη, εκεί να δεις τρέξιμο η μύτη...).
Τα χείλια μου είχαν σκάσει τόσο πολύ που δεν είχαν συνέλθει, ακόμα και 4 μήνες μετά τον γυρισμό μου στην Ελλάδα.

Εικόνες:
@Τον Ιανουάριο ειδικά, είχε αρκετά συχνά χιονοθύελλες. Και όταν λέμε ότι είχε χιονοθύελλα και –15, δεν ήταν το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να σου τύχει όταν βρισκόσουν έξω από το σπίτι.

Μια μέρα είχαμε κατέβει στο κέντρο στο supermarket με τα ποδήλατα και όταν τελειώσαμε τα ψώνια πέσαμε σε μια τρελή χιονοθύελλα. Θυμάμαι ότι φυσούσε τόσο πολύ που κάναμε πετάλ στην κατηφόρα! Όταν επιτέλους έφτασα στο σπίτι μετά από ώρα, μπροστά μου είχα “χτιστεί” από το χιόνι, ενώ τα χέρια μου είχαν παγώσει τόσο πολύ (ακόμα και με 2 ζευγάρια γάντια παρακαλώ) που χρειάστηκε να περάσει αρκετή ώρα μέχρι να συνέλθουν. Δεν μπορούσα να τα ισιώσω (είχαν πάρει το σχήμα από το τιμόνι).

@Συχνά μου πάγωναν και τα μπροστά τσουλούφια των μαλλιών μου από τα χνώτα. Ποτέ όμως δεν τα λύγισα να δω αν σπάνε… (και το έχω ακόμα απορία!)

Και όμως εμείς παρόλαυτά δεν καταλαβαίναμε και πολλά. Δεν μας πείραζε πολύ και δεν πρόκειται να το αναφέρω το κρύο σαν αρνητικό στοιχείο της χώρας. Θα το αναφέρω απλά σαν εμπειρία. Γιατί ήταν μια εμπειρία.
Παίρναμε, που λες, το ποδηλατάκι μας και ήμασταν όσες περισσότερες ώρες μπορούσαμε έξω ή σε σπίτια γνωστών. Αυτό ήταν το ωραίο. Βάζαμε τα μποτάκια μας και το μπουφάν πάνω από τις πιζάμες και πηγαίναμε στο απέναντι σπίτι που ήταν ο Carlos, ένας πολύ καλός μας φίλος από την Ισπανία και μαγειρεύαμε. Κάπου εδώ θα σταματήσω για να σου διηγηθώ μετά τα περι διατροφής...


Συνεχίζεται με το επεισόδιο 4, "το θέμα του φαγητού"...

posted by Nenyaki : ) at 10:39 μ.μ.