Η erasmoιστορία μου: Αριθμοί...
Το erasmus μου με αριθμούς:
Άπειρες ήταν οι φορές που μάλωσα με την συγκάτοικό μου.
Χιλιάδες μου φάνηκαν ότι ήταν οι φορές που είπα την έκφραση: “Do you speak English?”
3500 ήταν οι φωτογραφίες που έβγαλα. Να είναι καλά όποιος εφηύρε τις ψηφιακές!
151 ήταν οι μέρες παραμονής μου εκεί.
75 ήταν περίπου οι ώρες που μίλησα στο κινητό. Δεν είχα σταθερό.
70 ήταν τα ευρώ που έδωσα για να αγοράσω ένα γνήσιο δέρμα ταράνδου. Το καλύτερο σουβενίρ που έχω από την χώρα.
45 ήταν τα λεπτά που διήρκησε το μαθήματος του πως να οδηγούμε έλκηθρο.
-37 βαθμούς ήταν η χαμηλότερη θερμοκρασία που έζησα βράδυ, ενώ είχα περάσει ήδη μισή μέρα (το πρωί) στους
–32 στο Κέμι της Λαπωνίας. Τρομερή εμπειρία!!!
Καμιά
20αριά φορές, έφαγα κάτι που δεν ήξερα τι ήταν (στις μισές, το έμαθα αργότερα. Στις άλλες μισές, ακόμα δεν θέλω να μάθω τι ήταν!)
18 ήταν τα δευτερόλεπτα που έμεινα μέσα στο παγωμένο νερό στην τρύπα από πάγο (το έχω και σε video!).
12 φορές έκανα πηγαινέλα την διαδρομή Helsinki-Vaasa.
10 ήταν τα μαθήματα που πέρασα. Αντιστοιχήθηκαν όλα.
8 είμασταν οι έλληνες στην πόλη που έμενα. (Τουλάχιστον τόσους βρήκα!)
7 άτομα μέναμε στο ίδιο διαμέρισμα επί 3 μήνες.
7 ήταν οι φορές που έφαγα στο εστιατόριο RAX στο Helsinki (
8 euros ό,τι φας!) pizza με ανανά η Number one σπεσιαλιτέ!
6 ήταν τα husky που έσερναν το έλκηθρο στο σαφάρι που έκανα (οδηγούσα εγώ!)
5 δικά μου άτομα πήραν το αεροπλάνο από Ελλάδα για να έρθουν να με δουν.
5 ήταν τα λεπτά που συνομιλούσα με τον Άγιο Βασίλη
4,5 ήταν οι ώρες που καθόμασταν και βλέπαμε στο Βόρειο Σέλας. Μετά πιάστηκε ο σβέρκος μου…
4 φίλους έχασα από αυτήν την ιστορία. Δεν το μετάνιωσα όμως…
επί
3,5 μήνες φορούσα τα χειμωνιάτικα μποτάκια μου κάθε μέρα όλη μέρα.
2 ήταν οι τούμπες που έφαγα σε ένα διάστημα 20 μέτρων, όταν πήγαινα με το ποδήλατο πάνω στον πάγο. Δεν μπορούσα να περπατήσω για μια βδομάδα.
1 ήταν το άτομο που χαιρέτησα όταν έφυγα από Φινλανδία. Ο Riko από την Σλοβακία.
Αν θυμηθώ και άλλα, θα τα προσθέσω αργότερα...
Αμβούργο;
[Τι θα κάνατε στη θέση μου;]
“You are tired, miserable and edgy; you are in the perfect mood for journalism” Spider Jerusalem
Όταν το ‘χα διαβάσει αυτό στο blog του Αστέρη, μου φάνηκε πολύ εύστοχη κουβέντα, ήξερα (και, παραδόξως, μου καλοάρεσε) αυτό που λένε για τους δημοσιογράφους, ότι καταντούν αλκοολικοί και φανατικοί καπνιστές. Πού να φανταστώ όμως ότι μία προς μία οι κουβέντες του θα αντικατόπτριζαν την ψυχολογία μου σε μια φάση που θα ‘πρεπε να πετάω- τώρα, δηλαδή, που συμπληρώνω τα χαρτιά μου για να φύγω έξι μήνες στο Αμβούργο με το Erasmus;
Τα πράγματα με τη δική μου συμμετοχή στο Erasmus ξεκίνησαν λίγο...τυχαία. Ήταν πέρσι στις αρχές της άνοιξης όταν πρωτοείδα μια αφίσα κολλημένη στους τοίχους του νεοκλασικού της σχολής προσκαλώντας τους φοιτητές σε συνάντηση για ενημέρωση περί του προγράμματος. Ήταν κι ο καιρός τότε που ο αγαπημένος μου ξάδερφος αναχωρούσε Ερασμίτης στη Φινλανδία και όσο να ‘ναι το θέμα με είχε αγγίξει, δεδομένων και των μονίμων τάσεών μου για φυγή. Λοιπόν, πήγα στη συνάντηση, πιο πολύ εκ μέρους δυο συμφοιτητριών που ήθελαν να πάνε κι αδυνατούσαν, και λιγότερο από προσωπικό ενδιαφέρον. Μου άρεσε όμως η ιδέα και αμέσως μπήκα στο πνεύμα μιας ενδεχόμενης οργανωμένης φυγής σε χώρα της Ευρώπης.
Το τμήμα μου δεν είχε συνεργασία με πολλές σχολές, επομένως οι επιλογές αυτομάτως περιορίζονταν: Όχι Ισπανία, διότι δεν ξέρω ισπανικά, όχι Βέλγιο διότι τα γαλλικά μου είναι επιπέδου τουριστικής επίσκεψης κι όχι εξάμηνης διαμονής, όχι σκανδιναβικές χώρες διότι δεν αντέχω το κρύο... Σύντομα οι επιλογές σχηματίστηκαν ως εξής:
- Αμβούργο (είναι, λέει, κι αγγλόφωνο οπότε δεν πειράζει που έχω χρόνια να μιλήσω γερμανικά κι επιπλέον έχω το θείο στη Στουτγάρδη),
- Λίβερπουλ,
- Χάγη, όπου θα δήλωναν κι οι δυο «κολλητές» συμφοιτήτριες, και σίγουρα εαρινό εξάμηνο για να μην έχω προβλήματα με το κρύο της βορειοκεντρικής Ευρώπης.
Ακολούθησε λίγο (σε σύγκριση με τη συνέχεια) τρέξιμο κι η κατάθεση των χαρτιών σε ένα ασφυκτικά γεμάτο από φοιτητές Τμήμα Εκπαιδευτικών Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων κι έπειτα η αναμονή. Ήταν 18 Απριλίου όταν ο υπεύθυνος καθηγητής έμπαινε στο μάθημα με μικρή καθυστέρηση αναγγέλοντας «Συγγνώμη που άργησα, έφτιαχνα τις λίστες για το Erasmus... Συγχαρητήρια, περάσατε, εσείς στο Αμβούργο κι οι φίλες σας στη Χάγη!».
Αυτό ήταν. Οι μέρες κι οι μήνες μας στο εξής μετρούσαν σε ευρωχρόνο Erasmus: 180 μέρες, 6 μήνες...Το νέο είχε κιόλας αναγγελθεί σε φίλους και συγγενείς, μακροπρόθεσμες έγνοιες στη σχολή δεν είχαμε- «φεύγουμε εμείς το άλλο εξάμηνο», δημιουργήθηκε και το homoerasmus... Πέρασε το καλοκαίρι και ξεκινήσαμε το Σεπτέμβρη το γραφειοκρατικό μαραθώνιο των χαρτιών. Πήγαινε-έλα στο Τμήμα Εκπαιδευτικών Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων, πάρε χαρτιά από δω, πάρε κι από κει, «Μα γιατί τα χαρτιά είναι άλλα στα γερμανικά κι άλλα στα αγγλικά;» κι άλλα που οι περισσότεροι γνωρίζετε. Το πρώτο σοβαρό όμως πρόβλημα που αντιμετώπισα ήταν η έλλειψη οδηγού σπουδών του Πανεπιστημίου του Αμβούργου. Κάποιος τον είχε δανειστεί, λέει. Κάποιος τον δανείστηκε την πρώτη φορά, τη δεύτερη, μα ένα μήνα να τον κρατά πια; Υποτίθεται ότι αυτά τα δανείζεσαι μόνο για φωτοτυπίες και στο φινάλε, τα στοιχεία του δανειστή δεν τα ‘χετε, βρε παιδιά; Όταν το πρόβλημα άρχισε να γίνεται θηλιά στο λαιμό μου πήγα στον καθηγητή και ζήτησα το δικό του οδηγό σπουδών- χωρίς αυτόν δεν μπορούσα να βρω την αντιστοιχία των μαθημάτων του εκεί τμήματος με το δικό μου που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να φύγω. Ο καθηγητής μου είπε ότι δεν είχε οδηγό, μονάχα ό,τι ήξερε από το ίντερνετ. Έψαξα στο ίντερνετ, μα υπάρχει πρόγραμμα μόνο για το χειμερινό εξάμηνο. Τότε θα ‘πρεπε να συνεχίσω να ψάχνω στο Τμήμα Εκπαιδευτικών Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων (το ‘κανα- μάταιος κόπος) ή να βρω την κόπελα που μόλις επέστρεψε από Erasmus στο Αμβούργο. Τη βρήκα. Κι εκεί ήρθε το πρώτο μεγάλο σοκ. Τα μαθήματα γίνονται μόνο στα γερμανικά, δε δέχονται αγγλικά. Οκ, λέω με πόνο ψυχής, θα το ξεπεράσω. Έχω το Grundstufe, τι διάολο; Θα κάνω και μαθήματα στη σχολή (κι ας έχω επιλέξει γαλλικά αντί γερμανικών), θα κάνω κι εκεί γερμανικά, θα στρωθώ και θα τα καταφέρω! Το πρόβλημα, ωστόσο, παρέμενε ότι με την άγνοιά του ο καθηγητής δεν ήταν συνεργάσιμος...
Στο μεταξύ επισκέπτομαι για πέμπτη φορά το Τμήμα Εκπαιδευτικών Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων καταστρώνοντας στο μυαλό μου τον έντονο διάλογο και τα σιχτίρια μου στην περίπτωση που η υπάλληλος μου απαντήσει και πάλι πως «Οδηγός δεν υπάρχει διότι κάποιος τον έχει δανειστεί». Μαντέψτε: Οδηγός σπουδών και πάλι δεν υπάρχει! «Κάποιος τον έχει δανειστεί», μου λέει πατώντας το play της κασέτας της. Την κοιτάω στα μάτια και με περισσή ηρεμία κι απογοήτευση της απαντώ «Ο οδηγός δεν είναι δανεισμένος. Είναι η πέμπτη φορά που τον αναζητώ. Τον οδηγό κάποιος τον πήρε». Με κοιτά με το βλέμμα της αγελάδας και με παύση δευτερολέπτων απαντά «Θες να πεις ότι τον οδηγό κάποιος τον έκλεψε;». Προφανώς, απαντώ και συνεχίζω λέγοντάς της να ζητήσουν ένα καινούριο οδηγό, εφόσον η δουλειά τους είναι να μας εξυπηρετούν και να μας βοηθούν σε κάθε πρόβλημα. «Δε γίνεται να ζητήσω. Έχουμε μόνο ό,τι μας στέλνουν. Παλιότερος φοιτητής που να ‘χει πάει δεν υπάρχει;» απαντά χωρίς ντροπή. Κλασική γραμματεία «άμοιρη» ευθυνών. Της έβρισα νοερά τα κέρατα κι έφυγα ήσυχα. Άκρη δε βρέθηκε. Μονάχα συμπέρανα πως όσο δίκιο και να ‘χω ποτέ δε θα καταφέρω να ξυπνήσω κάποιους από το λήθαργο της αεργίας τους μπήγοντας τις φωνές. Ποτέ. Και το πρόβλημα με τα προς αναγνώριση μαθήματα παρέμενε.
Στο μεταξύ πρόσεξα ότι τα μαθήματα του έτους μας παρακολουθούσαν πολλοί τεταρτοετείς πρώην ερασμίτες. Ανησύχησα κι όταν πήγα σπίτι τηλεφώνησα στην Ε., την κοπέλα που μόλις επέστρεψε από Αμβούργο, ζητώντας να μου φέρει λίστα με τα μαθήματα που αυτή αναγνώρισε. Εδώ ήρθε το δεύτερο σοκ. Στο Αμβούργο βρήκε μόλις τρία αντίστοιχα μαθήματα κι απ’ αυτά της αναγνωρίστηκε το ένα! Και φεσώθηκε και τα 8 του εξαμήνου που έλειπε από το ΑΠΘ...
Την άλλη μέρα η Ε. μου έφερε τα χαρτιά κι η καρδιά μου σκίρτησε πως επιτέλους τα χαρτιά θα τέλειωναν. Προσωρινά. Στο διάλειμμα την είδα μαζί με άλλους δυο Ερασμίτες να πλησιάζουν τον υπεύθυνο καθηγητή και να μιλούν με εμφανή εκνευρισμό. Πρόβλημα. Μεγάλο. Το γεγονός που μου έκοψε τα φτερά είχε ως εξής: Εγώ υπολόγιζα, σύμφωνα με τα λόγια του καθηγητή, να αναγνωρίσω τουλάχιστον ένα μάθημα και να ‘χω κάνει φεύγοντας δήλωση μαθημάτων εδώ, ώστε γυρίζοντας το Σεπτέμβρη να δώσω όσα από τα 8 συνολικά μαθήματα του εξαμήνου μου δεν αναγνωρίστηκαν και να «φεσωθώ» όσο το δυνατό λιγότερο λόγω Erasmus. Μα το να κάνω κι εδώ δήλωση είναι «παράνομο» (διότι θα εμφανιζόμαστε διπλογραμμένοι) κι η γραμματεία δε δέχεται κουβέντα περί αυτού (περισσότερη γραφειοκρατική δουλειά, γαρ). Σύμφωνα όμως με τον κανονισμό της σχολής το Σεπτέμβρη δίνεις μόνο όσα δήλωσες την άνοιξη ή το χειμώνα. Και στις δηλώσεις δικαιούσαι μόνο τα μαθήματα του εξημήνου σου συν το πολύ άλλα τρία. Τουτέστιν (και συγγνώμη, αν σας μπέρδεψα), με δεδομένο ότι το εξάμηνο που θα χάσω έχει 8 μαθήματα, θα κάνω τουλάχιστον δύο χρόνια επιπλέον στη σχολή κωλοβαρώντας το χειμώνα και περιμένοντας καρτερικά κάθε άνοιξη να δηλώσω τα μαθήματα που έχασα στο Erasmus και δεν αναγνωρίστηκαν...
Πίκρα. Είμαι σε τέλμα. Δυο χρόνια να περιμένω για κάτι που ξεκίνησε όμορφα, αλλά χαλάει στην πορεία επειδή κάποιοι βαριούνται να κάνουν τη δουλειά τους, είναι πολλά. Σκέφτομαι να το κάνω στο πτυχίο, ένα εξάμηνο μονάχα επιπλέον έχοντας περάσει όλα τα μαθήματα, ετοιμάσει πτυχιακή κι αφήσει ένα μάθημα που θα αναγνωριστεί στο Αμβούργο. Δεν ξέρω όμως. Είμαι σε τέλμα. Το όνειρο του Αμβούργου σβήνει μέσα μου και θέλει πολλή προσοχή για να διατηρηθεί αυτή η φλόγα...
“More than a drug is what I need, I need a change of scenery, I need a new life”. James- “Say something”
Η erasmoιστορία μου: Εικόνες...
...Να περπατάς στο χιόνι, μέσα σε δάσος στην Λαπωνία, τυλιγμένος με τα ζεστά σου ρούχα και δίπλα σου να περνούν οι τάρανδοι τρέχοντας...
Meine Erasmusgeschichte ,Teil Zwei:Puhutekko Saksaa,Ranskaa tai Englantia?
Ας πάμε όμως λίγο πίσω στην ξινή αγγλίδα που δεν μίλαγε αγγλικά. Στα διάφορα λοιπόν πάρτι που την πετύχαινα προσπαθούσα μετά μανίας να της μιλήσω γερμανικά αλλά λόγω της δυνατής μουσικής και του περιορισμένου μου λεξιλογίου υπήρχαν σοβαρά προβλήματα επικοινωνίας.Σε κάποια φάση της πρότεινα να μιλήσουμε γαλλικά (μια και σπούδαζε γαλλική&γερμανική φιλολογία) αλλά και πάλι αρνήθηκε (BITCH!). Η μόνη μου ελπίδα ήταν να βγω μαζί με αυτή και τις ελληνίδες «φίλες» μου για κανέναν καφέ ώστε να υπάρχουν πιο ευνοϊκές συνθήκες επικοινωνίας. Πράγματι σε κάποια φάση οι ελληνίδες (οι οποίες αποδείχθηκαν τρις-χειρότερες από τις αγγλίδες σε συμπεριφορά) μου λένε «ραντεβού στο τάδε μέρος για να βγούμε όλοι μαζί!». Χάρηκα κι’ εγώ, άνοιξα το λεξικό και πλακώθηκα να μαθαίνω όποια λέξη μου φαινόταν χρήσιμη απ’ έξω. Δυστυχώς όμως όταν πήγα στο μέρος όπου είχαμε κανονίσει να συναντηθούμε δεν εμφανίσθηκε κανείς. Καταστενοχωρημένος την άλλη μέρα βρήκα τη μία ελληνίδα και απολογήθηκε πως "φάγανε όλες μαζί, μετά πήγαν για shopping και ξεχάστηκαν". Εγώ εν τω μεταξύ δεν είχα κινητό κι’ έτσι δεν μπόρεσαν να με ειδοποιήσουν….Ήταν τότε Κυριακή θυμάμαι. Καταβαραθρωμένος ψυχολογικά βγήκα για βόλτα στην πόλη και αποφάσισα να πάω στο Flohmarkt ήτοι αγορά παλαιών αντικειμένων που λάμβανε χώρα στην περίφημη πλατεία Friedensplatz. Εκεί, καθώς περιπλανιόμουν ασκόπως κοιτάζοντας αδιάφορα τα εκθέματα ,βλέπω στα 50 μέτρα την Φινλανδέζα που μου είχε υαλίσει στο «επίσημο πάρτι του Εράσμους» μαζί με κάποιες φίλες της .Υπό κανονικές συνθήκες και λόγω της συστολής του χαρακτήρα μου δεν θα έμπαινα στον κόπο να πάω να της μιλήσω .Όμως στη δεδομένη χρονική στιγμή ήταν τέτοιο το μίσος μου για την ξινή αγγλίδα και τις έτι ξινότερες ελληνίδες «φίλες» της που ξεπέρασα όλους τους φόβους και διανύοντας σε χρόνο μηδέν την απόσταση που μας χώριζε παρουσιάσθηκα στην Φινλανδέζα ως συνάδελφος ερασμίτης .Αρχικά της μίλησα με τα άθλια γερμανικά μου γιατί είχα πάρει φόβο αλλά σύντομα ανακάλυψα ότι μιλούσε αγγλικά με ευχέρεια και σύντομα μαζί με τις φίλες της γυρίσαμε όλη την αγορά. Φαινόταν σαν την κοπέλα των ονείρων μου…όμορφη, καλοσυνάτη με φοβερή αίσθηση του humor και με μία σοβαρότητα και αρχοντιά που σπάνια συναντά κανείς στη βόρεια (αλλά και στη νότια) Ευρώπη. Όταν τελειώσαμε τη βόλτα και αυτή και η φίλες της ετοιμάστηκαν να φύγουν είπα μισο-αστεία ,μισο-παραπονεμένα «Και τώρα θα μας φάει το διάβασμα και θα χαθούμε». «Μην ανησυχείς» μου απάντησε, «κάπου θα ξαναβρεθούμε».Έτσι κι’ έγινε. Την πέτυχα ξανά σε πάρτι στο μπαρ της εστίας μου, καθώς κι’ άλλη μια φορά σε άλλο πάρτι (ήταν η εποχή όπου είχα γίνει…Βονν-α-πάρτης ;-)) .΄ Ωστόσο η μεγάλη συγκυρία εμφανίστηκε όταν μια μέρα ξύπνησα δύο ώρες αργότερα του κανονικού (γιατί άραγε…;) . Κατεβαίνοντας στη στάση του λεωφορείου που ήταν δίπλα στην εστία μου την είδα να περιμένει εκεί. Καθίσαμε λοιπόν μαζί στο λεωφορείο και τότε συνειδητοποίησα ότι η εστία στην οποία έμενε απείχε γύρω στα 200 m από τη δική μου ενώ η σχολή της ήταν απέναντι από το τμήμα φυσικής -γι’ αυτό κι’ έπαιρνε το ίδιο λεωφορείο. Γύρω στη μέση της διαδρομής τη ρωτάω .. «Θα βγεις καθόλου αυτή την εβδομάδα;». «Ναι, θα πάω στην Όπερα». Και τότε με χαρακτηριστική άνεση που ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι που τη βρήκα, αυτοπροσκλήθηκα! «Α ωραία! Να έρθω κι’ εγώ;». «Βεβαίως απαντάει, στείλε μου e-mail να το κανονίσουμε».Τελικά δεν χρειάστηκε να στείλω e-mail καθ’ ότι το επόμενο βράδυ την πετυχαίνω στο πάρτι των τμημάτων φυσικής/ διατροφικών επιστημών (που συνδιοργάνωνε η σχολή της και η σχολή μου!) όπου ευθύς με ρωτάει «Τι έγινε, θα πάμε τελικά στην Όπερα;Έκλεισα θέσεις!».Έτσι ανταλλάξαμε και κινητά (λίγες ώρες νωρίτερα είχα αγοράσει μεταχειρισμένο κινητό από έλληνα της περιοχής ;) ) και την άλλη μέρα πήγαμε μαζί να πάρουμε τα εισιτήρια. Να αναφέρω σε αυτό το σημείο ότι το εισιτήριο ήταν Jamba διότι κάθε άτομο που εγγράφεται πολίτης της Βόννης λαμβάνει δώρο και ένα μπλοκ με πλήθος κουπονιών που του επιτρέπουν δωρεάν είσοδο σε διαφόρων ειδών καλλιτεχνικές εκδηλώσεις (η χαρά του τσαμπατζή φοιτητή). Εκεί είναι που μου ήρθε το le shock καθότι τα εισιτήρια που πήραμε ήταν δύο. «Μα καλά, η αγαπημένη σου φίλη η Terhi δεν θα έρθει;». «Όχι, μόνη μου θα πήγαινα!».Ε όπως μπορείτε να φαντασθείτε ο υποφαινόμενος δεν βρισκόταν πια στο γερμανικό έδαφος αλλά έπλεε σε πελάγη ευτυχίας……κι’ έτσι την επόμενη μέρα ,Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2002 γύρω στις 8 το βράδυ την περίμενα έξω από την Όπερα της Βόννης. Λίγο πριν έρθει, σκάσανε μύτη και κάτι γάλλοι από το κλαμπ γαλλογερμανικής φιλίας και κάναμε πλάκα για λίγο μιλώντας γερμανικά με γαλλική προφορά. Ωστόσο ,οι ομιλίες και η πλάκες σταμάτησαν όταν εμφανίσθηκε η Φινλανδέζα, φορώντας ένα υπέροχο παλτό σε πολύ ανοιχτό μπεζ και ένα μαύρο κασκόλ που έκανε καταπληκτική αντίθεση με την κατάλευκη επιδερμίδα της . Οι γάλλοι έμειναν με ανοιχτό το στόμα και προφανώς απορούσαν πως ένας σουπερχλεχλές σαν εμένα έβγαινε μαζί της. Εμ τι να κάνουμε mes chers Français ! Έχουμε κι’ εμείς οι χλεχλέδες τα «τυχερά» μας ;).Μπήκαμε λοιπόν στην όπερα, αφήσαμε τα παλτά στο βεστιάριο και παρακολουθήσαμε την πασίγνωστη Carmen του Georges Bizet.Τέτοιο κουλτουραντεβού ρε παιδιά μόνο στα πιο τρελά μου όνειρα το είχα δει! Μια εβδομάδα αργότερα, την κάλεσα να πάμε μαζί στο μουσείο-σπίτι όπου είχε γεννηθεί ο μέγιστος Ludwig van Beethoven και φυσικά δέχθηκε μετά χαράς. Άαααααλλη κουλτούρα εκεί! Και τότε άρχισαν τα περίεργα: Ήταν να πάνε οι ερασμίται εκδρομή στο Βερολίνο με λεωφορείο. Καταχάρηκα μόλις το έμαθα γιατί πίστευα ο αφελής ότι θα καθόμασταν παρέα σε όλη την 7ωρη διαδρομή .Δυστυχώς λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο .Λίγο πριν μπούμε στο λεωφορείο ,την βλέπω να μιλάει με την απερίγραπτη φίλη της και πάω να τη χαιρετήσω. Και τότε ,ω του θαύματος, έκανε στην κυριολεξία σαν να μη με ήξερε!
Φρικαρισμένος εγώ κάθησα μαζί μ’ έναν παρακμιακό ισπανό και σ’ όλη τη διαδρομή με βασάνιζαν αναπάντητα ερωτήματα…μήπως έκανα καμιά βλακεία; Μήπως είπα κάτι και την προσέβαλα; Μήπως της φορτώθηκα στην Όπερα χωρίς να το θέλει;
Τη συμπεριφορά της την κατάλαβα (η τουλάχιστον νομίζω πως την κατάλαβα) 2 μήνες αργότερα*. Εν τω μεταξύ, σε όλη την εκδρομή στο Βερολίνο χάθηκε μαζί με τη φίλη της και δεν φαινόταν πουθενά. Εγώ βέβαια είχα άλλα μπλεξίματα καθότι έμενα με κάτι ισπανούς στο ξενοδοχείο ,οι οποίοι όπως αγαπητοί συνάδελφοι βετεράνοι γνωρίζετε είναι χύμα στο κύμα(κάπνιζαν «θρεπτικά φυτά»,τρέχανε σε κάτι παρακμιακά κλαμπ στο πρώην ανατολικό Βερολίνο μέχρι τις 6:00 το πρωί κλπ) . Όταν δε επιστρέψαμε στη Βόννη και την ξανακάλεσα να βγούμε δέχθηκε χωρίς κανένα ενδοιασμό. Ξανασυναντηθήκαμε μερικές φορές, ήρθαν τα Χριστούγεννα (Joulua για όσους γνωρίζουν ;) ) κατά τα οποία η φίλη μας επέστρεψε στο Helsinki για να δει τους γονείς της που «τόσο της είχαν λείψει» (ΝΑΙ ΚΑΛΑ!.. αλλά φυσικά εγώ τότε τα έχαφτα όλα).Ώσπου ήρθε η αποφράδα μέρα, η 11η Ιανουαρίου 2003.Εκείνη την ημέρα λοιπόν με κάλεσε αυτή να βγούμε έξω -για πρώτη και μοναδική φορά. Μπορείτε να φανταστείτε φυσικά το απίστευτο συναίσθημα ευφορίας που με κατέλαβε. Δεν κράτησε όμως για πολύ. Όταν τη συνάντησα , ρώτησα με την αφέλεια δεκάχρονου πρωταγωνιστή της σειράς «Το μικρό σπίτι στο λιβάδι»: «Λοιπόν πως τα πέρασες στο Ελσίνκι; Είδες τους γονείς σου που τόσο σου είχαν λείψει;»
«-Μπα…μια φορά μόνο…με τον γκόμενο μαζί ήμουν όλο τον καιρό».
Εκείνη τη στιγμή άρχισε να μου πέφτει η πίεση, να μειώνονται οι καρδιακοί παλμοί, να με λούζει κρύος ιδρώτας, το σύμπαν γύρω μου να καταρρέει αλλά ευτυχώς, το πολύ σε 4-5 δευτερόλεπτα όλα είχαν αποκατασταθεί. Προσπαθώντας να «σώσω» την κατάσταση της πρότεινα να πάμε να φάμε σ’ ένα σχετικώς χάι-κλας εστιατόριο αλλά αρνήθηκε διότι «δεν ήταν κατάλληλα ενδεδυμένη».Ως επιστέγασμα λοιπόν της παταγώδους αποτυχίας της συγκεκριμένης βραδινής εξόδου…πήγαμε στα McDonalds :S. Όπως είναι ευνόητο, με την επιστροφή μου στο δωμάτιο ήμουν ένα ψυχικό και σωματικό ράκος. Ήταν βλέπετε η πρώτη βαριά πίτα με πολλά μπαχαρικά που είχα φάει στη ζωή μου. Πίνοντας μπύρες, έβλεπα τον Ρήνο να κυλά μέσα στη νύχτα με το φως το φεγγαριού να καθρεπτίζεται στην επιφάνεια του και αναρωτιόμουν «να φουντάρω…ή να μη φουντάρω…;».Τελικά, ευτυχώς για την ανθρωπότητα δεν φούνταρα και την άλλη μέρα προσπαθώντας να ξεχάσω τον πόνο μου επισκέφθηκα την έκθεση “Venezia!” στο Bonner Kunstmuseum.Με θυμάμαι λοιπόν να περιπλανιέμαι με τα μούτρα μέχρι κάτω, σαν την άδικη κατάρα, ανάμεσα σε πίνακες που απεικόνιζαν ναυμαχίες, αγάλματα Δόγηδων, μακέτες της εκκλησίας του Αγίου Μάρκου και άλλα τέτοια (είχα γίνει τόσο κουλτουριάρης που ακόμα και σε στιγμές ΠΙΚΡΑΣ, με κουλτούρα τα έβγαζα πέρα :D )
Πέρασαν τρεις εβδομάδες και 2 μέρες πριν φύγει αποφάσισα να την συναντήσω για μια τελευταία (μποοουχοοουχοου..κλαψ…σνιφ) φορά. Την κάλεσα λοιπόν να δούμε το Gangs of New York ,αυτή την τόσο ρομαντική ταινία-κακιά η ώρα..δεν πηγαίναμε καλύτερα στο Goodbye Lenin!;Πάμε λοιπόν στο σινεμά και όλως τυχαίως σκάει μύτη το μισό τμήμα φυσικής στην ίδια αίθουσα με εμάς**.Αντί λοιπόν να μιλήσουμε για λίγο με την ησυχία μας έπρεπε να φάμε την ώρα ανταλλάσσοντας τυπικούρες με τους συναδέλφους μου από το τμήμα φυσικής .Αλλά τα βάσανα μου δεν σταμάτησαν εκεί. Είχα υπολογίσει ότι μετά το τέλος της ταινίας θα γυρίζαμε μαζί περπατώντας ώστε να συζητήσουμε περαιτέρω .Η κακιά η τύχη όμως το ήθελε να είναι στο σινεμά και ένας ΑΧΡΗΣΤΟΣ, ΑΞΕΣΤΟΣ και ΑΓΕΝΕΣΤΑΤΟΣ ΡΩΣΟΣ ο οποίος ήταν γείτονάς της στη φοιτητική της εστία και την γνώριζε. Έτσι μας έκανε την τιμή (GRRRR….KILL RUSSIANS KILL KILL!!!!) να μας συνοδεύσει σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής. Φτάνουμε τελικά έξω από την εστία της και έρχεται η στιγμή να την αποχαιρετήσω. Εν το μεταξύ ο Ρώσος να έχει μείνει εκεί πέρα σα ΜΠΑΣΤΑΚΑΣ και να μην το κουνάει ρουπ’! Εγώ να έχω φρικάρει και να μην ηξεύρω τι να κάμνω. Μέχρι που σε κάποια στιγμή μαζεύω τις τελευταίες ρανίδες δύναμης θελήσεως που μου είχαν απομείνει (κάνοντας επικλήσεις στον Obi-wan-Kenobi κλπ κλπ) και του λέω «Μας αφήνεις για λίγο μόνους;».Και τότε ο Ρώσος ΤΣΑΚΙΣΤΗΚΕ και έφυγε ζητώντας (υποτίθεται) συγγνώμη. Έδωσα λοιπόν στη Φινλανδέζα κάτι που της είχα αγοράσει, χαιρέτησα στρατιωτικά, και το παραμύθι τελείωσε εκεί. Ήταν ωραία όμως ,δεν μπορώ να πω (*ακούγεται στο υπόβαθρο το τραγούδι “Wherever you will go” των “The Calling”*).
*Άφτερμαθ/ερμηνεία του φτυσίματος κατά τη διάρκεια της εκδρομής στο Βερολίνο:Η αγαπητή Φινλανδέζα καθώς και η φίλη της ήταν από το Helsinki και γνωρίζονταν από καιρό. Όπως θα έχετε υπ’ όψιν σας το Helsinki είναι μικρή πόλη (αν θυμάμαι καλά έχει γύρω στους 500-600.000 κατοίκους) κάτι που σημαίνει ότι οι περισσότεροι κάτοικοι λίγο πολύ γνωρίζονται μεταξύ τους. Κατά πάσα λοιπόν πιθανότητα, η φίλη της Φινλανδέζας γνώριζε τον γκόμενο της τελευταίας προσωπικά. Εάν λοιπόν μάθαινε ότι οι δυο μας βγαίναμε πιθανόν να μετέδιδε αυτή την πληροφορία στον γκόμενο διαστρεβλωμένη προκαλώντας πλείστα όσα προβλήματα .Δεν ξέρω εάν η θεωρία μου στέκει αλλά μέχρι στιγμής δεν έχω βρει κάτι άλλο που να εξηγεί το οδυνηρό φτύσιμο που έτρωγα αποκλειστικά και μόνον όταν ήταν η φίλη της μπροστά.
**Έχουν οι γερμανοί μια ωραία έκφραση η οποία ταιριάζει ακριβώς στη συγκεκριμένη περίπτωση.Είναι το "ausgerechnet".Παράδειγμα: "Ausgerechnet an diesem Abend musste der verdammte Russe den selben Kinosaal wie ich und meine geliebte Finnin besuchen!".
Meine Erasmusgeschichte,Teil Eins.Η προετοιμασία,η άφιξις,ο πρώτος μήνας.
H ιστορία μας ξεκινάει ένα ομιχλώδες (ε οκ…δεν ήταν ομιχλώδες αλλά ξέρετε…η ομίχλη πουλάει) πρωινό του Μαρτίου του 2002.Είχα πάει να ζητήσω από τον καθηγητή να μου επιτρέψει να δω το γραπτό μου στο λέτζενταρυ μάθημα «Μηχανική Ι» (Τμήμα Φυσικής Ε.Κ.Π.Α) καθότι (άκουσον άκουσον) ήμουν πεπεισμένος ότι είχα γράψει 10 και ουχί 8 όπως έλεγε η κατάσταση με τους βαθμούς που ήτο τοιχοκολλημένη έξω από το γραφείο του. Μαζί κι’ ένας εξίσου αγνώμων φίλος όστις δεν ήτο ικανοποιημένος με το «7» που είχε πάρει. Βγάζει ο professeur τα γραπτά και μας λέει με χαρακτηριστική χαλαρότητα.
-Χμμ.. απ’ ότι φαίνεται έχετε πάρει 7 κι’6 αντίστοιχα!
-Μας πως είναι δυνατόν αφού έξω….;
-Προφανώς η γραμματέας έκανε λάθος στην αντιγραφή
-Και στους δύο βαθμούς; Μα τι είναι οι βαθμοί μας; Λόττο; Και σε τελική ανάλυση γιατί μου κόψατε τρεις μονάδες;
-Τέλος πάντων 7 έχετε πάρει γιατί έχετε το τάδε το τάδε και το τάδε λάθος και δεν θα μου υποδείξετε κύριε Χ (όπου Χ το όνομα του υποφαινομένου) πώς να κάνω τη δουλειά μου!
Αυτά ήταν τα κύρια σημεία της στιχομυθίας η οποία συνδιασμένη με το αγενέστατο και αλαζονικότατο ύφος του προφεσέουρ καθώς και με τη γενικότερη ανοργανωσιά της σχολής (η οποία είχε γίνει σαφής σε πάμπολλες άλλες περιπτώσεις στα προηγούμενα εξάμηνα) ώθησε το φίλο μου κι’ εμένα σε μία απόφαση:
ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ (Erasmus) ΤΩΡΑ!
Ευθύς αναζητήσαμε τη λίστα πανεπιστήμιων με το οποία συνεργαζόταν η σχολή…χμμ…Βarcelona…ωραία για διακοπές η Ισπανία αλλά για 6 μήνες…σαν πολύ είναι (για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο ο υποφαινόμενος δεν τους πάει τους ισπανούς).Antwerp…ξενέουρα….University of Wales, Bangor,μα αυτό δεν έχει κάν τμήμα αντίστοιχο με το δικό μας…Κøbenhavns Universitet..χμμμ…χλίδα..Δανέζες..αλλά…να μάθεις δανικά…και να τα κάνεις τι;
Και τότε ξεπρόβαλε το Rheinische Friedrich-Wilhelms Universität Bonn.Αυτό μάλιστα! Πρώην πρωτεύουσα δυτικής Γερμανίας, πολύ καλό επίπεδο πανεπιστημίου, στρατηγική τοποθεσία για εκδρομές σε ολλανδίες, γαλλίες κλπ κλπ. Τι κι’ αν δεν ξέραμε ντέουτς! Θα σκιζόμασταν , θα μαθαίναμε και θα μας έμενε και κάτι χρήσιμο! Έτσι ξεκίνησε μια μαραθώνια πορεία προετοιμασίας με τρεξίματα στο θρυλικό γραφείο διεθνών σχέσεων του Πανεπιστημίου Αθηνών (με τους …αχεμ.. εξυπηρετικότατους δημοσίους υπαλλήλους) ,σε καθηγητές για το ζήτημα της αναγνώρισης μαθημάτων, με αλληλογραφία με τους γερμανούς για να δούμε ποια μαθήματα θα γίνουν στα αγγλικά, με συναντήσεις με παλιούς Ερασμοκαραβάνες που μας έμαθαν τα μυστικά του «επαγγέλματος» και πολλά άλλα. Δυστυχώς στην πορεία έτυχαν διάφορα στον φίλο μου και άρχισε να εγκαταλείπει την προσπάθεια. Εγώ όμως δεν το έβαλα κάτω. Έναμιση μήνα εκείνο το καλοκαίρι (2002 πάντα) κι’ εν’ όσω οι άλλοι έβλεπαν Μουντιάλ εγώ έτρεχα στο κέντρο της Αθήνας και έκανα 5 ώρες γερμανικά κάθε μέρα. Εξοντώθηκα άλλά δεν το μετάνιωσα ποτέ διότι αν μπόρεσα να «στεριώσω» στο Ντέουτσλαντ ήτανε ΄χάρη σ’ εκείνα τα μαθήματα. Κατά τον Αύγουστο ο φίλος μου δήλωσε ότι δεν θα ερχόταν αφήνοντας με «in the colds of the shower».Εγώ όμως συνέχισα, έκλεισα δωμάτια-έστελνα e-mail στα αγγλικά και μου απαντούσαν στα γερμανικά…αχ…ωραίες εποχές- έστειλα τα χρήματα και άκουγα κάθε μέρα Deutsche Welle σε Real Audio.
Έτσι λοιπόν αφού άλλαξα αεροπλάνο στο Μόναχο, προσγειώθηκα ένδοξος και μέγα-γλειώδης στο αεροδρόμιο Βόννης-Κολωνίας το μεσημέρι της 3ης Οκτωβρίου 2002.Με σπαστά γερμανικά κατόρθωσα να μάθω που ήταν τα λεωφορεία και μια και δυό ξεκίνησα για τη Βόννη. Όταν έφτασα στον κεντρικό σταθμό λεωφορείων (Busbahnof) άλλαξα λεωφορείο για να βρεθώ μετά από κάνα εικοσάλεπτο μπροστά σε δύο τεράστια πολυώροφα συγκροτήματα κτιρίων δίπλα στην όχθη του Ρήνου. Ήταν αργία (επέτειος επανένωσης της Γερμανίας)…αυτοκίνητα στο δρόμο ελάχιστα και στο πεζοδρόμιο σχεδόν κανείς. Στεκόμουν λοιπόν όρθιος με την ογκώδη βαλίτσα δίπλα μου μην ξέροντας σε ποιο από τα δύο συγκροτήματα κτιρίων να πάω. Εξάφνου, ένας παππούς που περίμενε το λεωφορείο καθισμένος σε παγκάκι στην απέναντι πλευρά του δρόμου σηκώνεται, περνάει απέναντι και με ρωτάει τι ψάχνω.”Das Wohnheim”, του λέω εγώ και μου δείχνει την εστία επισημαίνοντας ότι πολλοί μπερδεύονται λόγω της γειτνίασης της με την τεράστια πολυκατοικία. Πράγματι φθάνω στην είσοδο της εστίας όπου βλέπω ένα χαρτί που λέει «Φοιτητές Εράσμους, απευθυνθείτε στον Τάδε, κουδούνι τάδε».Διστακτικά, χτυπάω και 5 λεπτά αργότερα εμφανίζεται ένας ξερακιανός τυπάς , με ξυρισμένο κεφάλι, σκουλαρίκια, τατουάζ, μυτερό γενάκι και με μία γιαπωνεζοκινέζα γκόμενα δίπλα του. "Περάστε να συμπληρώσουμε τις καταστάσεις" μου λέει σε αρκετά προσεγμένα αγγλικά. Πράγματι συμπληρώνω το όνομα μου ,παίρνω κάτι συμβόλαια (το δωμάτιο όπου έμενε με την γιαπωνεζοκινέζα ήταν σαν εσωτερικό παγόδας αλλα τσπ).Στο τέλος μου δίνει κ’ ένα πάκο χαρτιά για πεσκέσ’ το οποίο έγραφε «Mülltrennung».20 σελίδες οδηγίες σε ακατάληπτα γερμανικά για τον διαχωρισμό και την ανακύκλωση των σκουπιδιών! Οϊ οϊ μάνα μου…Grünes Glas, Weißes Glas, Blaues Glas, Organische Abfälle, Sperrmüll, Sondermüll, Plastik …και ότι άλλο μπορείτε να διανοηθείτε.Και φυσικά σε κάθε γωνία υπάρχουν και 5-6 διαφορετικοί κάδοι ανακύκλωσης που δέχονται τους τύπους αυτούς των απορριμάτων .Καλή η οικολογία αλλά και να τρως 30 λεπτά τη μέρα για να ταξινομείς τα σκουπίδια είναι λίγο βαρετό!
Τέλος πάντων αφού ξεπέρασα τη φρίκη ,ευχαρίστησα το μυστηριώδη τυπά και ανέβηκα με το ascenseur -η μήπως να το πω καλύτερα Aufzug-στον έκτο όροφο της θρυλικής 17όροφης εστίας Römerlager (Ρωμαϊκό Στρατόπεδο). Όχι μην ανησυχείτε ,οι ένοικοι δεν ήταν λεγεωνάριοι. Απλούστατα η ευρύτερη περιοχή ήταν πράγματι Ρωμαϊκό στρατόπεδο στα παλιά τα χρόνια (50 μέτρα μακριά από το κτίριο υπήρχε και μια μαρμάρινη στήλη που έλεγε «εδώ είναι το όριο του στρατοπέδου» στα λατινικά). Το δωμάτιο μεγάλο, με λιτή αλλά επαρκή επίπλωση, δικό του μπάνιο ,κουζίνα και ψυγείο και σύνδεση LAN 100 Mbps.Από το παράθυρο έβλεπα τις δύο τεράστιες πολυκατοικίες, και ανάμεσα τους τις μαούνες να πλέουν στο Ρήνο. Πιο δεξιά στο βάθος φαινόταν και μια κρεμαστή γέφυρα καθώς και το δάσος στην άλλη όχθη του ποταμού. Μια χαρά θέα!
Οι πρώτες μέρες κύλησαν όμορφα παρά το τρέξιμο για τις γραφειοκρατικές υποχρεώσεις (δήλωση στο δημαρχείο, στο πανεπιστήμιο, πληρωμή πρώτου ενοικίου, απόκτηση user account στο υπολογιστικό κέντρο κλπ κλπ).Εκεί καταρρίφθηκε και ο μύθος ότι οι γερμανοί ξέρουν αγγλικά. Στη μεγαλύτερη τράπεζα της Βόννης δεν έβρισκα έναν αγγλομαθή υπάλληλο. Στο δημαρχείο βρήκα με το ζόρι μία υπάλληλο που μιλούσε στοιχειώδη αγγλικά. Στο δε Studentenwerk (κέντρο υπηρεσιών για τους φοιτητές)..εκεί να δείτε! Έπεσα πάνω σε μία γριά (ονόματι Hannelore) που είχε μάλλον ξεμείνει εκεί από την εποχή του N.S.D.A.P.Θυμάμαι τον εαυτό μου να πλησιάζει στο γραφείο της ενόσω αυτή με κοίταζε σαν να ήμουν σκουλήκι και να ψελίζω «E-eh-ntschuldigung…sprechen Sie vielleicht Englisch?” (Συγγνώμη ,μήπως και μιλάτε αγγλικά).Τι το ήθελα! Μου απαντάει κοφτά «Συγγνώμη νεαρέ αλλά τι ήρθατε να κάνετε στη Γερμανία χωρίς να ξέρετε γερμανικά;».Κόκαλο εγώ. Ακόμα αναρωτιέμαι πως κατάφερα να συνεννοηθώ μαζί της με τα τρισάθλια γερμανικά μου και ναι... ένοιωσα κι’ εγώ λίγο από τον πόνο που βασάνιζε τους έλληνες εργάτες στο Μόναχο και στο Λεβερκούζεν το ’60.
Από την άλλη μέρα το πρωί πήγαινα στη σχολή με το σούπερ ακριβές λεωφορείο που πέρναγε έξω απ’ την εστία. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής δε χόρταινα να βλέπω ατελείωτα μερσεντικά και BMWικά αραδιασμένα στους δρόμους ως εκεί που φτάνει το μάτι. Το απόγευμα έκανα βόλτες στις όχθες του Ρήνου και στη «νότια» συνοικία της πόλης, την λεγόμενη Südstadt με πανέμορφα σπίτια τεχνοτροπίας Art Nouveau (με πολύχρωμα vitreau κι’έτσ’) χτισμένα μεταξύ 1860-1910.Η Βόννη βλέπετε είχε την τύχη να μην βομβαρδιστεί σχεδόν καθόλου κατά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο επειδή στην περιοχή της δεν υπήρχε ανεπτυγμένη βιομηχανία. Μόνο το κεντρικό κτίριο του πανεπιστημίου βομβαρδίστηκε το οποίο μετά τον πόλεμο το επισκεύασαν οι φοιτητές! Φανταστείτε «Όποιος κουβαλήσει περισσότερα τούβλα περνάει το μάθημα :P”. Μετά από τις βόλτες την άραζα στο σαλόνι της φοιτητικής εστίας διαβάζοντας International Herald Tribune ενώ δίπλα μου άλλοι σιδέρωναν ρούχα, έπαιζαν επιτραπέζια ή έβλεπαν VIVA -ας πούμε το γερμανικό MTV.Τα πράγματα άλλαξαν όμως άρδην όταν ξεκίνησε η εβδομάδα ενημέρωσης των φοιτητών εράσμους οπότε και συνάντησα για πρώτη φορά τους συνάδελφους Ερασμίτας. Κατ’ αρχήν όλες οι εκδηλώσεις και οι ξεναγήσεις ήταν προφανώς στα γερμανικά και άρχισα να αισθάνομαι λιγάκι σαν μαλ…εντυκέ (mal éduqué).Άλλα το κατάπια γιατί λέω «Ντέουτσλαντ είν’ εδώ, στα Σουαχίλι θα κάναν την παρουσίαση;».Έεελα ντε όμως που μετά από λίγο ανακάλυψα ότι ένα 40% των Ερασμιτών και δη οι προερχόμενοι από το πρώην ανατολικό μπλοκ δεν ήξεραν από αγγλικά (η γαλλικά) τη μαύρη τους την τύφλα. Τι απογοήτευσις λοιπόν να βλέπω να παρελαύνουν μπροστά μου οι Πολωνέζες, οι Τσέχες ,οι Λιθουανέζες και οι Εσθονέζες και να αδυνατώ να επικοινωνήσω μαζί τους. Εξάφνου παίρνει το μάτι μου μια ομάδα από φοιτήτριες του University of Oxford (αγγλίδες) και η στιλπνότης της οφθαλμικής μου επιφάνειας ηυξήθη κατά 200%.Συνειδητοποιώντας ότι αυτές μιλούσαν με κάποιες ελληνίδες από το πανεπιστήμιο Αθηνών που είχα γνωρίσει τις προηγούμενες ημέρες, ευθύς ενεφανίσθην ως fadis bastoonis και επεχείρησα όπως εμπλακώ εις την συζήτησιν. Αμε δε! Αφού καταδέχθηκαν να μου πούνε δυο κουβέντες στα αγγλικά ,οι μανδάμ από την Οξφόρδη το γύρισαν ευθύς στα γερμανικά καθ’ότι “Wir sind in Deutschland und wir müssen unser Deutsch üben“ (ήμεθα εις την Γερμανίαν και πρέπει να εξασκήσωμεν τα ημών Γερμανικά).ΤΙ ΛΕ ΜΩΡΗ Χ*ΜΟΥΡΑ; Από τα 100 μιλιόνια γερμανόφωνους ΕΕΕΜΕΝΑ βρήκες για να εξασκήσεις τα γερμανικά σου; Βρε χρυσή μου ,βρε καλή μου δεν ξέρω καλά γερμανικα…ΟΧΙ ΑΥΤΗ, ΕΚΕΙ , ΜΕ ΤΟ ΣΤΑΝΙΟ. Είδα κι’ απόειδα ο κακομοίρ’ς και όποτε την έβλεπα (μια συγκεκριμένη που μου είχε τραβήξει την προσοχή περισσότερο) προσπαθούσα να της μιλήσω με τα άθλια γερμανικά μου. Κάτι κατάφερνα αλλά δεν τράβαγε το πράμα ώσπου τα παράτησα ορκιζόμενος να πάρω εκδίκηση. Στο μεσοδιάστημα μας πήγανε τους Ερασμίτες και μια εκδρομή στο μικρό χωριουδάκι Linz κάποια χιλιόμετρα μακριά από τη Βόννη με ποταμόπλοιο. Εκεί πέρα έγινα για πρώτη φορά μάρτυρας του φαινομένου της «Ερασμιακής Γκετοποίησης».Το φαινόμενο συνίσταται στο ότι τα άτομα της ίδιας εθνικότητας σχηματίζουν μια έντονα συνεκτική ομάδα στην οποία είναι πολύ δύσκολο να διεισδύσουν άτομα άλλων εθνικοτήτων. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι στο Εράσμους δεν υπάρχουν πολυεθνικές παρέες. Κάθε άλλο. Απλούστατα οι τελευταίες ζουν πάντα υπό τη σκιά των «Γκέτο».Άρχισα να αισθάνομαι κάπως περίεργα. Ευτυχώς που τα βράδια κατέβαινα με το Άουφτσουκ στο υπόγειο της εστίας όπου λειτουργούσε μπαρ ,έπινα μπύρες και ξέχναγα τον πόνο μου. Εκεί γνώρισα και ορισμένα ενδιαφέροντα και γλωσσομαθή άτομα, κυρίως γερμανούς ,και περνούσε η ώρα μου. Ακόμα γράφτηκα στο λέσχη γαλλογερμανικής φιλίας του πανεπιστημίου στις συγκεντρώσεις της οποίας πήγαινα κάθε Πέμπτη. Εκεί μίλαγα Γαλλικά με Γερμανούς ,Γερμανικά με Γάλλους, έπινα Bordeaux και γενικώς το διασκέδαζα. Και τότε, γύρω στα μέσω Οκτωβρίου ξεκίνησε η εποχή των Party!Πάρτυ στο μπάρ της Εστίας, πάρτι Εράσμους στην Διεθνή Λέσχη του Πανεπιστημίου, Πάρτι της Νομικής, της Φυσικής-Διατροφικής Επιστήμης (Physik/EHW Party…αχ..σνιφ σνιφ), party Halloween (ναι ναι οι αλήτες οι Γερμανοί έχουν κλέψει τη γιορτή από τους Αμερικάνους. Μόνο με κολοκύθες δεν κυκλοφορούν!).Στο επίσημο πάρτι Εράσμους, μου υάλισε και μια Φινλανδέζα η οποία θα διαδραματίσει αρκετά σημαντικό ρόλο στην ιστορία μας. Στο μεταξύ ξεκίνησαν και τα μαθήματα (2 Στα γερμανικά, ένα στα αγγλικά).Στο σημείο αυτό να πω ότι οι γερμανοί με πούλησαν κανονικότατα διότι αρχικά είχε κανονισθεί ότι και τα 3 μαθήματα θα γίνονταν στα αγγλικά. Έλα ντε όμως που οι προφέσορες που τα δίδασκαν την κοπάνησαν για Αμέρικα κι’έτσι έμεινα και πάλι ιν δε κολντς οφ δε σάουερ.Δεν τους κρατάω πάραυτα κακία διότι έμαθα πολλή ορολογία έτσι .Το κτίριο του τμήματος φυσικής ήταν καταπληκτικό :κατασκευής 1912 και με αίθουσες που είχαν τα αυθεντικά όργανα που είχαν χρησιμοποιήσει υπεραστέρες της επιστήμης όπως ο Rudolf Clausius και ο Heinrich Hertz οι οποίοι βεβαίως βεβαίως είχαν χρηματίσει καθηγητές στο πανεπιστήμιο της Βόννης τη δοξασμένη εποχή όπου όλη η φυσική έβγαινε από τη Γερμανία. Δυστυχώς στα γερμανικά μαθήματα δεν καταλάβαινα την τύφλα μου και τα βράδια γύριζα απογοητευμένος και διάβαζα συνέχεια γερμανικό λεξιλόγιο σε μια απέλπιδα προσπάθεια να γίνω κι’ εγώ γερμαναράς. Ευτυχώς μαζί μου παρακολουθούσαν μαθήματα ένας Βραζιλιάνος, ένας Πορτογάλος κι’ ένας Κολομβιανός οι οποίοι ήταν επίσης άσχετοι από γερμανικά κι’ έτσι παρηγοριόμουν.
