Homo Erasmus

Παρασκευή, Νοεμβρίου 25, 2005

Η erasmoιστορία μου: Μεταμορφώσεις...

Θα ακολουθήσουν και άλλες τέτοιου είδους φωτογραφίες, καθώς έχω βγάλει αρκετές...

Mustasaari church - Vanha Vaasa
Τρεις διαφορετικοί μήνες, τρεις διαφορετικές εποχές.

To δημαρχείο Mustasaari ήταν μια από τα 3 κτίρια της παλιάς Vaasa που σώθηκαν από την μεγάλη φωτιά του 1852 που κατέστρεψε ολοκληρωτικά την πυκνοκατοικημένη πόλη της Vaasa, καθώς όλα τα σπίτια των κατοίκων ήταν ξύλινα και με σκεπές από άχυρο. Η φωτιά προκλήθηκε από το αναμμένο τσιγάρο ενός κατοίκου, όταν τον πήρε ο ύπνος στην αποθήκη του ενώ ήταν μεθυσμένος. Τα πηγάδια ήταν άδεια και οι περισσότεροι κάτοικοι ήταν στις δουλειές τους εκείνη την ώρα...
10 χρόνια μετά, το 1862, χτίζεται η νέα πόλη της Vaasa, 7 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της παλιάς, δίπλα στην θάλασσα, στην θέση που βρίσκεται μέχρι σήμερα.
Σήμερα, το κτίριο Mustasaari λειτουργεί και έχει μετατραπεί σε λουθηρανική εκκλησία.

(οι φωτογραφίες δεν έχουν υποστεί καμία επεξεργασία, εκτός από crop για να ευθυγραμμιστούν).




Μάρτιος...



Απρίλιος...



Μάιος...

Και ένα παράπονο, επειδή είδα τις φωτογραφίες μου να φιγουράρουν σε κάποιο άλλο site:
Όλες όσες φωτογραφίες ποστάρω είναι δικές μου και έχουν τραβηχτεί από εμένα την ίδια (εκτός από ελάχιστες φωτογραφίες όπου είμαι εγώ μέσα και δεν είναι τραβηγμένες με self-timer, αλλά παρόλα αυτά, είναι με την μηχανή μου).
Παρακαλώ όσοι θέλουν να βάλουν μια φωτογραφία στο site τους είναι ελεύθεροι να το κάνουν (γιατί δυστυχώς 'ντρεπόμαστε' πολλοί να ζητήσουμε την άδεια του φωτογράφου), αλλά σας παρακαλώ, να έχετε το θάρρος να βάλετε τουλάχιστον ένα Link, πχ, προς το blog μου (nenyaki.blogspot.com) ή τουλάχιστον να μην έχετε το θράσος που είχαν μερικοί να παρουσιάσουν τις φωτογραφίες μου ως δικές τους.
Ευχαριστώ πολύ, καλή ανάγνωση...

Κυριακή, Νοεμβρίου 13, 2005

Η erasmoιστορία μου: Εικόνες ΙΙ...

Στην Φινλανδία, ντρεπόμουν πάρα πολύ για το γεγονός ότι δεν ήξερα ποια πράγματα έπρεπε να ξεχωρίσω για ανακύκλωση και επίσης σε ποιο μέρος έπρεπε να πάω το καθένα.
Ντρεπόμουν ακόμα και να ρωτήσω!

Μια μέρα, είχα πάρει ένα αναψυκτικό σε μεταλλικό κουτάκι, ενώ βρισκόμουν στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό στο Ελσίνκι, για να το πιώ όση ώρα περίμενα το τρένο να έρθει.
Όταν το τελείωσα, φοβόμουν ότι αν το πετούσα στα σκουπίδια θα γυρνούσε όλος ο κόσμος να με κοιτάει και να με δείχνει, ενώ επίσης φοβόμουν ότι πριν προλάβω να το πετάξω, θα έπεφταν 594865948 άτομα επάνω από τον κάδο για να το μαζέψουν και να το βάλουν στην θέση του...