Homo Erasmus

Düsseldorf (η παραμονη)

Φτάσαμε!
Ολα ειναι νέα, διαφορετικά, ασυνήθιστα...
Αρχιτεκτονική, μέσα μαζικής μεταφοράς, η οργάνωση του FH, κανόνες της εστίας, το φαγητό της καφετερίας, οι ήχοι και ο ρυθμός της γλώσσας, οι ανθρώπινες φυσιογνωμίες, ο τρόπος εργασίας, τα χρώματα των δρόμων, των δέντρων, του ουρανου, ο καιρός.

Ο καθηγητή μας, μας χάρησε τον χάρτη της πόλης, μας έδειξε τις στάσεις του τράμ, μας σύστησε στους άλλους καθηγητές, σε Έλληνες συμφοιτητές (για να μη μας πιάνει μοναξιά), σε Γερμανούς (για να μας κοινωνικοποιήσει), μας έδειξε το γραφείο του και είπε μη διστάσετε να έρθετε σε μένα εαν έχετε πρόβλημα.

Μας δώσαν μια εργασία, και μας είπαν
αυτό ειναι το θέμα μας, ενημερωθήτε, διαβάστε, ρωτήστε, κάντε. Είστε ελευθεροι να αποφασίσετε τι, πως και με ποιο ρυθμό θα την κάνετε, αρκεί η δουλεία να γίνει έγκαιρα.

Γνωρίσαμε άλλους Ερασμίτες, από την Πορτογαλλία, Βέλγιο, Γαλλία, Αγγλία. Παίξαμε ποδόσφαιρο και γιορτάσαμε πάρτυ με Γερμανούς, Ιταλούς, Μαροκάνους, Παλαιστίνιους, Αμερικάνους, Κινέζους...

Μαλλώσαμε οι δυο έλληνες φοιτητές.

Και συνέχισα μόνη μου την εξέλιξη.
Πήρα μάθηματα γλώσσας, μαζί με άλλους νέους από την Λιθουανία, Ταιβάν, Ιαπωνία, Ρουμανία...

Στα πάρτυ προτιμούσα να μιλώ, παρά να ακούω τους άλλους, ήταν ποιο εύκολο.

Μερικές φορές έβαζα το μυαλό στην off θέση, όταν παρακουραζόμουνα ακουγοντας τη γλώσσα και προσπαθώντας να την καταλάβω.

Πολλά βράδια κοιμώμουν με ακουστικά ακούγοντας ραδιόφωνο, με την ιδέα ότι θα μάθαινα έτσι ευκολότερα την προφορά.

Το θεωρούσα άδικο, ότι παιδάκια 5 χρονών μιλούν καλύτερα από εμένα τα γερμανικά.

Επισκευτηκα μια Ελληνίδα Ερασμίτησα στη Γαλλία και γνωρίσα άλλους Ερασμίτες από την Ολλανδία.

Φλερταρισα, με φλερταρισαν, ερωτευτηκα.

Ειχα φίλο στην Έλλάδα που αλληλογραφούσα, τον χώρισα γραφοντάς του ένα γράμμα.

Ενοιωσα μόνη μου μακριά από την οικογένεια, τους πήρα τηλέφωνο για να μου ευχηθούν στη γιορτή μου.

Για να ξεπεράσω τη αβάσταχτη ησυχία του δωματίου μου τα σαββατοκύριακα, δανείστηκα μια κιθάρα από μια συμφοιτήτρια και συγκάτοικο της εστίας.

Πηγαμε ταξείδι με το αυτοκίνητο στην Πορτογαλλία. Στο δρόμο καναμε στάση σε campings της Γαλλίας. Στην Ισπανία είχαμε ατυχημα. Το αυτοκίνητο έμεινε σε νεκροταφείο αυτοκινήτων στη Guatelahara, εμεις συνεχίσαμε μέσ'τα αίματα και με την μυρωδιά της βενζίνης στα ρούχα μας, με το λεωφορείο, μετρο και τραίνο για Λισαβώνη.

Μας φιλοξενούσε η οικογένεια ενός Ερασμίτη που γνωρίσαμε στο Düsseldorf, που είχαμε συναντήσει στη Γαλλία.
Παντρεφτήκανε και μας καλέσανε να περάσουμε τη πρωτη εβδομάδα του μήνα του μέλιτος τους παρέα στο Algarve.

3 μέρες με το λεωφορείο επιστρέφαμε. Πορτογαλλία, Γαλλία, Βέλγιο, Γερμανία.

Σε λίγες μέρες παραδώσαμε τις εργασίες. Σε λίγες μέρες πετάξαμε.
Όχι μαζί, η φιλια μας είχε εξαφανιστεί.

Το αεροπλάνο μου προσγειώθηκε στο Ελληνικό.
Λίγες στιγμές αργότερα διαβάζει η αδερφή μου τις σκέψεις μου...
σκ... επέστρεψα!

Στις 26 Οκτωβρίου 1992 το απόγευμα.

posted by ViSta at 12:35 π.μ.