Homo Erasmus

Meine Erasmusgeschichte,Teil Eins.Η προετοιμασία,η άφιξις,ο πρώτος μήνας.

H ιστορία μας ξεκινάει ένα ομιχλώδες (ε οκ…δεν ήταν ομιχλώδες αλλά ξέρετε…η ομίχλη πουλάει) πρωινό του Μαρτίου του 2002.Είχα πάει να ζητήσω από τον καθηγητή να μου επιτρέψει να δω το γραπτό μου στο λέτζενταρυ μάθημα «Μηχανική Ι» (Τμήμα Φυσικής Ε.Κ.Π.Α) καθότι (άκουσον άκουσον) ήμουν πεπεισμένος ότι είχα γράψει 10 και ουχί 8 όπως έλεγε η κατάσταση με τους βαθμούς που ήτο τοιχοκολλημένη έξω από το γραφείο του. Μαζί κι’ ένας εξίσου αγνώμων φίλος όστις δεν ήτο ικανοποιημένος με το «7» που είχε πάρει. Βγάζει ο professeur τα γραπτά και μας λέει με χαρακτηριστική χαλαρότητα.

-Χμμ.. απ’ ότι φαίνεται έχετε πάρει 7 κι’6 αντίστοιχα!

-Μας πως είναι δυνατόν αφού έξω….;

-Προφανώς η γραμματέας έκανε λάθος στην αντιγραφή

-Και στους δύο βαθμούς; Μα τι είναι οι βαθμοί μας; Λόττο; Και σε τελική ανάλυση γιατί μου κόψατε τρεις μονάδες;

-Τέλος πάντων 7 έχετε πάρει γιατί έχετε το τάδε το τάδε και το τάδε λάθος και δεν θα μου υποδείξετε κύριε Χ (όπου Χ το όνομα του υποφαινομένου) πώς να κάνω τη δουλειά μου!

Αυτά ήταν τα κύρια σημεία της στιχομυθίας η οποία συνδιασμένη με το αγενέστατο και αλαζονικότατο ύφος του προφεσέουρ καθώς και με τη γενικότερη ανοργανωσιά της σχολής (η οποία είχε γίνει σαφής σε πάμπολλες άλλες περιπτώσεις στα προηγούμενα εξάμηνα) ώθησε το φίλο μου κι’ εμένα σε μία απόφαση:

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ (Erasmus) ΤΩΡΑ!

Ευθύς αναζητήσαμε τη λίστα πανεπιστήμιων με το οποία συνεργαζόταν η σχολή…χμμ…Βarcelona…ωραία για διακοπές η Ισπανία αλλά για 6 μήνες…σαν πολύ είναι (για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο ο υποφαινόμενος δεν τους πάει τους ισπανούς).Antwerp…ξενέουρα….University of Wales, Bangor,μα αυτό δεν έχει κάν τμήμα αντίστοιχο με το δικό μας…Κøbenhavns Universitet..χμμμ…χλίδα..Δανέζες..αλλά…να μάθεις δανικά…και να τα κάνεις τι;

Και τότε ξεπρόβαλε το Rheinische Friedrich-Wilhelms Universität Bonn.Αυτό μάλιστα! Πρώην πρωτεύουσα δυτικής Γερμανίας, πολύ καλό επίπεδο πανεπιστημίου, στρατηγική τοποθεσία για εκδρομές σε ολλανδίες, γαλλίες κλπ κλπ. Τι κι’ αν δεν ξέραμε ντέουτς! Θα σκιζόμασταν , θα μαθαίναμε και θα μας έμενε και κάτι χρήσιμο! Έτσι ξεκίνησε μια μαραθώνια πορεία προετοιμασίας με τρεξίματα στο θρυλικό γραφείο διεθνών σχέσεων του Πανεπιστημίου Αθηνών (με τους …αχεμ.. εξυπηρετικότατους δημοσίους υπαλλήλους) ,σε καθηγητές για το ζήτημα της αναγνώρισης μαθημάτων, με αλληλογραφία με τους γερμανούς για να δούμε ποια μαθήματα θα γίνουν στα αγγλικά, με συναντήσεις με παλιούς Ερασμοκαραβάνες που μας έμαθαν τα μυστικά του «επαγγέλματος» και πολλά άλλα. Δυστυχώς στην πορεία έτυχαν διάφορα στον φίλο μου και άρχισε να εγκαταλείπει την προσπάθεια. Εγώ όμως δεν το έβαλα κάτω. Έναμιση μήνα εκείνο το καλοκαίρι (2002 πάντα) κι’ εν’ όσω οι άλλοι έβλεπαν Μουντιάλ εγώ έτρεχα στο κέντρο της Αθήνας και έκανα 5 ώρες γερμανικά κάθε μέρα. Εξοντώθηκα άλλά δεν το μετάνιωσα ποτέ διότι αν μπόρεσα να «στεριώσω» στο Ντέουτσλαντ ήτανε ΄χάρη σ’ εκείνα τα μαθήματα. Κατά τον Αύγουστο ο φίλος μου δήλωσε ότι δεν θα ερχόταν αφήνοντας με «in the colds of the shower».Εγώ όμως συνέχισα, έκλεισα δωμάτια-έστελνα e-mail στα αγγλικά και μου απαντούσαν στα γερμανικά…αχ…ωραίες εποχές- έστειλα τα χρήματα και άκουγα κάθε μέρα Deutsche Welle σε Real Audio.

Έτσι λοιπόν αφού άλλαξα αεροπλάνο στο Μόναχο, προσγειώθηκα ένδοξος και μέγα-γλειώδης στο αεροδρόμιο Βόννης-Κολωνίας το μεσημέρι της 3ης Οκτωβρίου 2002.Με σπαστά γερμανικά κατόρθωσα να μάθω που ήταν τα λεωφορεία και μια και δυό ξεκίνησα για τη Βόννη. Όταν έφτασα στον κεντρικό σταθμό λεωφορείων (Busbahnof) άλλαξα λεωφορείο για να βρεθώ μετά από κάνα εικοσάλεπτο μπροστά σε δύο τεράστια πολυώροφα συγκροτήματα κτιρίων δίπλα στην όχθη του Ρήνου. Ήταν αργία (επέτειος επανένωσης της Γερμανίας)…αυτοκίνητα στο δρόμο ελάχιστα και στο πεζοδρόμιο σχεδόν κανείς. Στεκόμουν λοιπόν όρθιος με την ογκώδη βαλίτσα δίπλα μου μην ξέροντας σε ποιο από τα δύο συγκροτήματα κτιρίων να πάω. Εξάφνου, ένας παππούς που περίμενε το λεωφορείο καθισμένος σε παγκάκι στην απέναντι πλευρά του δρόμου σηκώνεται, περνάει απέναντι και με ρωτάει τι ψάχνω.”Das Wohnheim”, του λέω εγώ και μου δείχνει την εστία επισημαίνοντας ότι πολλοί μπερδεύονται λόγω της γειτνίασης της με την τεράστια πολυκατοικία. Πράγματι φθάνω στην είσοδο της εστίας όπου βλέπω ένα χαρτί που λέει «Φοιτητές Εράσμους, απευθυνθείτε στον Τάδε, κουδούνι τάδε».Διστακτικά, χτυπάω και 5 λεπτά αργότερα εμφανίζεται ένας ξερακιανός τυπάς , με ξυρισμένο κεφάλι, σκουλαρίκια, τατουάζ, μυτερό γενάκι και με μία γιαπωνεζοκινέζα γκόμενα δίπλα του. "Περάστε να συμπληρώσουμε τις καταστάσεις" μου λέει σε αρκετά προσεγμένα αγγλικά. Πράγματι συμπληρώνω το όνομα μου ,παίρνω κάτι συμβόλαια (το δωμάτιο όπου έμενε με την γιαπωνεζοκινέζα ήταν σαν εσωτερικό παγόδας αλλα τσπ).Στο τέλος μου δίνει κ’ ένα πάκο χαρτιά για πεσκέσ’ το οποίο έγραφε «Mülltrennung».20 σελίδες οδηγίες σε ακατάληπτα γερμανικά για τον διαχωρισμό και την ανακύκλωση των σκουπιδιών! Οϊ οϊ μάνα μου…Grünes Glas, Weißes Glas, Blaues Glas, Organische Abfälle, Sperrmüll, Sondermüll, Plastik …και ότι άλλο μπορείτε να διανοηθείτε.Και φυσικά σε κάθε γωνία υπάρχουν και 5-6 διαφορετικοί κάδοι ανακύκλωσης που δέχονται τους τύπους αυτούς των απορριμάτων .Καλή η οικολογία αλλά και να τρως 30 λεπτά τη μέρα για να ταξινομείς τα σκουπίδια είναι λίγο βαρετό!

Τέλος πάντων αφού ξεπέρασα τη φρίκη ,ευχαρίστησα το μυστηριώδη τυπά και ανέβηκα με το ascenseur -η μήπως να το πω καλύτερα Aufzug-στον έκτο όροφο της θρυλικής 17όροφης εστίας Römerlager (Ρωμαϊκό Στρατόπεδο). Όχι μην ανησυχείτε ,οι ένοικοι δεν ήταν λεγεωνάριοι. Απλούστατα η ευρύτερη περιοχή ήταν πράγματι Ρωμαϊκό στρατόπεδο στα παλιά τα χρόνια (50 μέτρα μακριά από το κτίριο υπήρχε και μια μαρμάρινη στήλη που έλεγε «εδώ είναι το όριο του στρατοπέδου» στα λατινικά). Το δωμάτιο μεγάλο, με λιτή αλλά επαρκή επίπλωση, δικό του μπάνιο ,κουζίνα και ψυγείο και σύνδεση LAN 100 Mbps.Από το παράθυρο έβλεπα τις δύο τεράστιες πολυκατοικίες, και ανάμεσα τους τις μαούνες να πλέουν στο Ρήνο. Πιο δεξιά στο βάθος φαινόταν και μια κρεμαστή γέφυρα καθώς και το δάσος στην άλλη όχθη του ποταμού. Μια χαρά θέα!

Οι πρώτες μέρες κύλησαν όμορφα παρά το τρέξιμο για τις γραφειοκρατικές υποχρεώσεις (δήλωση στο δημαρχείο, στο πανεπιστήμιο, πληρωμή πρώτου ενοικίου, απόκτηση user account στο υπολογιστικό κέντρο κλπ κλπ).Εκεί καταρρίφθηκε και ο μύθος ότι οι γερμανοί ξέρουν αγγλικά. Στη μεγαλύτερη τράπεζα της Βόννης δεν έβρισκα έναν αγγλομαθή υπάλληλο. Στο δημαρχείο βρήκα με το ζόρι μία υπάλληλο που μιλούσε στοιχειώδη αγγλικά. Στο δε Studentenwerk (κέντρο υπηρεσιών για τους φοιτητές)..εκεί να δείτε! Έπεσα πάνω σε μία γριά (ονόματι Hannelore) που είχε μάλλον ξεμείνει εκεί από την εποχή του N.S.D.A.P.Θυμάμαι τον εαυτό μου να πλησιάζει στο γραφείο της ενόσω αυτή με κοίταζε σαν να ήμουν σκουλήκι και να ψελίζω «E-eh-ntschuldigung…sprechen Sie vielleicht Englisch?” (Συγγνώμη ,μήπως και μιλάτε αγγλικά).Τι το ήθελα! Μου απαντάει κοφτά «Συγγνώμη νεαρέ αλλά τι ήρθατε να κάνετε στη Γερμανία χωρίς να ξέρετε γερμανικά;».Κόκαλο εγώ. Ακόμα αναρωτιέμαι πως κατάφερα να συνεννοηθώ μαζί της με τα τρισάθλια γερμανικά μου και ναι... ένοιωσα κι’ εγώ λίγο από τον πόνο που βασάνιζε τους έλληνες εργάτες στο Μόναχο και στο Λεβερκούζεν το ’60.

Από την άλλη μέρα το πρωί πήγαινα στη σχολή με το σούπερ ακριβές λεωφορείο που πέρναγε έξω απ’ την εστία. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής δε χόρταινα να βλέπω ατελείωτα μερσεντικά και BMWικά αραδιασμένα στους δρόμους ως εκεί που φτάνει το μάτι. Το απόγευμα έκανα βόλτες στις όχθες του Ρήνου και στη «νότια» συνοικία της πόλης, την λεγόμενη Südstadt με πανέμορφα σπίτια τεχνοτροπίας Art Nouveau (με πολύχρωμα vitreau κι’έτσ’) χτισμένα μεταξύ 1860-1910.Η Βόννη βλέπετε είχε την τύχη να μην βομβαρδιστεί σχεδόν καθόλου κατά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο επειδή στην περιοχή της δεν υπήρχε ανεπτυγμένη βιομηχανία. Μόνο το κεντρικό κτίριο του πανεπιστημίου βομβαρδίστηκε το οποίο μετά τον πόλεμο το επισκεύασαν οι φοιτητές! Φανταστείτε «Όποιος κουβαλήσει περισσότερα τούβλα περνάει το μάθημα :P”. Μετά από τις βόλτες την άραζα στο σαλόνι της φοιτητικής εστίας διαβάζοντας International Herald Tribune ενώ δίπλα μου άλλοι σιδέρωναν ρούχα, έπαιζαν επιτραπέζια ή έβλεπαν VIVA -ας πούμε το γερμανικό MTV.Τα πράγματα άλλαξαν όμως άρδην όταν ξεκίνησε η εβδομάδα ενημέρωσης των φοιτητών εράσμους οπότε και συνάντησα για πρώτη φορά τους συνάδελφους Ερασμίτας. Κατ’ αρχήν όλες οι εκδηλώσεις και οι ξεναγήσεις ήταν προφανώς στα γερμανικά και άρχισα να αισθάνομαι λιγάκι σαν μαλ…εντυκέ (mal éduqué).Άλλα το κατάπια γιατί λέω «Ντέουτσλαντ είν’ εδώ, στα Σουαχίλι θα κάναν την παρουσίαση;».Έεελα ντε όμως που μετά από λίγο ανακάλυψα ότι ένα 40% των Ερασμιτών και δη οι προερχόμενοι από το πρώην ανατολικό μπλοκ δεν ήξεραν από αγγλικά (η γαλλικά) τη μαύρη τους την τύφλα. Τι απογοήτευσις λοιπόν να βλέπω να παρελαύνουν μπροστά μου οι Πολωνέζες, οι Τσέχες ,οι Λιθουανέζες και οι Εσθονέζες και να αδυνατώ να επικοινωνήσω μαζί τους. Εξάφνου παίρνει το μάτι μου μια ομάδα από φοιτήτριες του University of Oxford (αγγλίδες) και η στιλπνότης της οφθαλμικής μου επιφάνειας ηυξήθη κατά 200%.Συνειδητοποιώντας ότι αυτές μιλούσαν με κάποιες ελληνίδες από το πανεπιστήμιο Αθηνών που είχα γνωρίσει τις προηγούμενες ημέρες, ευθύς ενεφανίσθην ως fadis bastoonis και επεχείρησα όπως εμπλακώ εις την συζήτησιν. Αμε δε! Αφού καταδέχθηκαν να μου πούνε δυο κουβέντες στα αγγλικά ,οι μανδάμ από την Οξφόρδη το γύρισαν ευθύς στα γερμανικά καθ’ότι “Wir sind in Deutschland und wir müssen unser Deutsch üben“ (ήμεθα εις την Γερμανίαν και πρέπει να εξασκήσωμεν τα ημών Γερμανικά).ΤΙ ΛΕ ΜΩΡΗ Χ*ΜΟΥΡΑ; Από τα 100 μιλιόνια γερμανόφωνους ΕΕΕΜΕΝΑ βρήκες για να εξασκήσεις τα γερμανικά σου; Βρε χρυσή μου ,βρε καλή μου δεν ξέρω καλά γερμανικα…ΟΧΙ ΑΥΤΗ, ΕΚΕΙ , ΜΕ ΤΟ ΣΤΑΝΙΟ. Είδα κι’ απόειδα ο κακομοίρ’ς και όποτε την έβλεπα (μια συγκεκριμένη που μου είχε τραβήξει την προσοχή περισσότερο) προσπαθούσα να της μιλήσω με τα άθλια γερμανικά μου. Κάτι κατάφερνα αλλά δεν τράβαγε το πράμα ώσπου τα παράτησα ορκιζόμενος να πάρω εκδίκηση. Στο μεσοδιάστημα μας πήγανε τους Ερασμίτες και μια εκδρομή στο μικρό χωριουδάκι Linz κάποια χιλιόμετρα μακριά από τη Βόννη με ποταμόπλοιο. Εκεί πέρα έγινα για πρώτη φορά μάρτυρας του φαινομένου της «Ερασμιακής Γκετοποίησης».Το φαινόμενο συνίσταται στο ότι τα άτομα της ίδιας εθνικότητας σχηματίζουν μια έντονα συνεκτική ομάδα στην οποία είναι πολύ δύσκολο να διεισδύσουν άτομα άλλων εθνικοτήτων. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι στο Εράσμους δεν υπάρχουν πολυεθνικές παρέες. Κάθε άλλο. Απλούστατα οι τελευταίες ζουν πάντα υπό τη σκιά των «Γκέτο».Άρχισα να αισθάνομαι κάπως περίεργα. Ευτυχώς που τα βράδια κατέβαινα με το Άουφτσουκ στο υπόγειο της εστίας όπου λειτουργούσε μπαρ ,έπινα μπύρες και ξέχναγα τον πόνο μου. Εκεί γνώρισα και ορισμένα ενδιαφέροντα και γλωσσομαθή άτομα, κυρίως γερμανούς ,και περνούσε η ώρα μου. Ακόμα γράφτηκα στο λέσχη γαλλογερμανικής φιλίας του πανεπιστημίου στις συγκεντρώσεις της οποίας πήγαινα κάθε Πέμπτη. Εκεί μίλαγα Γαλλικά με Γερμανούς ,Γερμανικά με Γάλλους, έπινα Bordeaux και γενικώς το διασκέδαζα. Και τότε, γύρω στα μέσω Οκτωβρίου ξεκίνησε η εποχή των Party!Πάρτυ στο μπάρ της Εστίας, πάρτι Εράσμους στην Διεθνή Λέσχη του Πανεπιστημίου, Πάρτι της Νομικής, της Φυσικής-Διατροφικής Επιστήμης (Physik/EHW Party…αχ..σνιφ σνιφ), party Halloween (ναι ναι οι αλήτες οι Γερμανοί έχουν κλέψει τη γιορτή από τους Αμερικάνους. Μόνο με κολοκύθες δεν κυκλοφορούν!).Στο επίσημο πάρτι Εράσμους, μου υάλισε και μια Φινλανδέζα η οποία θα διαδραματίσει αρκετά σημαντικό ρόλο στην ιστορία μας. Στο μεταξύ ξεκίνησαν και τα μαθήματα (2 Στα γερμανικά, ένα στα αγγλικά).Στο σημείο αυτό να πω ότι οι γερμανοί με πούλησαν κανονικότατα διότι αρχικά είχε κανονισθεί ότι και τα 3 μαθήματα θα γίνονταν στα αγγλικά. Έλα ντε όμως που οι προφέσορες που τα δίδασκαν την κοπάνησαν για Αμέρικα κι’έτσι έμεινα και πάλι ιν δε κολντς οφ δε σάουερ.Δεν τους κρατάω πάραυτα κακία διότι έμαθα πολλή ορολογία έτσι .Το κτίριο του τμήματος φυσικής ήταν καταπληκτικό :κατασκευής 1912 και με αίθουσες που είχαν τα αυθεντικά όργανα που είχαν χρησιμοποιήσει υπεραστέρες της επιστήμης όπως ο Rudolf Clausius και ο Heinrich Hertz οι οποίοι βεβαίως βεβαίως είχαν χρηματίσει καθηγητές στο πανεπιστήμιο της Βόννης τη δοξασμένη εποχή όπου όλη η φυσική έβγαινε από τη Γερμανία. Δυστυχώς στα γερμανικά μαθήματα δεν καταλάβαινα την τύφλα μου και τα βράδια γύριζα απογοητευμένος και διάβαζα συνέχεια γερμανικό λεξιλόγιο σε μια απέλπιδα προσπάθεια να γίνω κι’ εγώ γερμαναράς. Ευτυχώς μαζί μου παρακολουθούσαν μαθήματα ένας Βραζιλιάνος, ένας Πορτογάλος κι’ ένας Κολομβιανός οι οποίοι ήταν επίσης άσχετοι από γερμανικά κι’ έτσι παρηγοριόμουν.

posted by D. at 3:33 μ.μ.