Homo Erasmus

Αμβούργο;

[Τι θα κάνατε στη θέση μου;]

“You are tired, miserable and edgy; you are in the perfect mood for journalism” Spider Jerusalem

Όταν το ‘χα διαβάσει αυτό στο blog του Αστέρη, μου φάνηκε πολύ εύστοχη κουβέντα, ήξερα (και, παραδόξως, μου καλοάρεσε) αυτό που λένε για τους δημοσιογράφους, ότι καταντούν αλκοολικοί και φανατικοί καπνιστές. Πού να φανταστώ όμως ότι μία προς μία οι κουβέντες του θα αντικατόπτριζαν την ψυχολογία μου σε μια φάση που θα ‘πρεπε να πετάω- τώρα, δηλαδή, που συμπληρώνω τα χαρτιά μου για να φύγω έξι μήνες στο Αμβούργο με το Erasmus;

Τα πράγματα με τη δική μου συμμετοχή στο Erasmus ξεκίνησαν λίγο...τυχαία. Ήταν πέρσι στις αρχές της άνοιξης όταν πρωτοείδα μια αφίσα κολλημένη στους τοίχους του νεοκλασικού της σχολής προσκαλώντας τους φοιτητές σε συνάντηση για ενημέρωση περί του προγράμματος. Ήταν κι ο καιρός τότε που ο αγαπημένος μου ξάδερφος αναχωρούσε Ερασμίτης στη Φινλανδία και όσο να ‘ναι το θέμα με είχε αγγίξει, δεδομένων και των μονίμων τάσεών μου για φυγή. Λοιπόν, πήγα στη συνάντηση, πιο πολύ εκ μέρους δυο συμφοιτητριών που ήθελαν να πάνε κι αδυνατούσαν, και λιγότερο από προσωπικό ενδιαφέρον. Μου άρεσε όμως η ιδέα και αμέσως μπήκα στο πνεύμα μιας ενδεχόμενης οργανωμένης φυγής σε χώρα της Ευρώπης.

Το τμήμα μου δεν είχε συνεργασία με πολλές σχολές, επομένως οι επιλογές αυτομάτως περιορίζονταν: Όχι Ισπανία, διότι δεν ξέρω ισπανικά, όχι Βέλγιο διότι τα γαλλικά μου είναι επιπέδου τουριστικής επίσκεψης κι όχι εξάμηνης διαμονής, όχι σκανδιναβικές χώρες διότι δεν αντέχω το κρύο... Σύντομα οι επιλογές σχηματίστηκαν ως εξής:

1. Αμβούργο (είναι, λέει, κι αγγλόφωνο οπότε δεν πειράζει που έχω χρόνια να μιλήσω γερμανικά κι επιπλέον έχω το θείο στη Στουτγάρδη),
2. Λίβερπουλ,
3. Χάγη, όπου θα δήλωναν κι οι δυο «κολλητές» συμφοιτήτριες, και σίγουρα εαρινό εξάμηνο για να μην έχω προβλήματα με το κρύο της βορειοκεντρικής Ευρώπης.

Ακολούθησε λίγο (σε σύγκριση με τη συνέχεια) τρέξιμο κι η κατάθεση των χαρτιών σε ένα ασφυκτικά γεμάτο από φοιτητές Τμήμα Εκπαιδευτικών Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων κι έπειτα η αναμονή. Ήταν 18 Απριλίου όταν ο υπεύθυνος καθηγητής έμπαινε στο μάθημα με μικρή καθυστέρηση αναγγέλοντας «Συγγνώμη που άργησα, έφτιαχνα τις λίστες για το Erasmus... Συγχαρητήρια, περάσατε, εσείς στο Αμβούργο κι οι φίλες σας στη Χάγη!».

Αυτό ήταν. Οι μέρες κι οι μήνες μας στο εξής μετρούσαν σε ευρωχρόνο Erasmus: 180 μέρες, 6 μήνες...Το νέο είχε κιόλας αναγγελθεί σε φίλους και συγγενείς, μακροπρόθεσμες έγνοιες στη σχολή δεν είχαμε- «φεύγουμε εμείς το άλλο εξάμηνο», δημιουργήθηκε και το homoerasmus... Πέρασε το καλοκαίρι και ξεκινήσαμε το Σεπτέμβρη το γραφειοκρατικό μαραθώνιο των χαρτιών. Πήγαινε-έλα στο Τμήμα Εκπαιδευτικών Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων, πάρε χαρτιά από δω, πάρε κι από κει, «Μα γιατί τα χαρτιά είναι άλλα στα γερμανικά κι άλλα στα αγγλικά;» κι άλλα που οι περισσότεροι γνωρίζετε. Το πρώτο σοβαρό όμως πρόβλημα που αντιμετώπισα ήταν η έλλειψη οδηγού σπουδών του Πανεπιστημίου του Αμβούργου. Κάποιος τον είχε δανειστεί, λέει. Κάποιος τον δανείστηκε την πρώτη φορά, τη δεύτερη, μα ένα μήνα να τον κρατά πια; Υποτίθεται ότι αυτά τα δανείζεσαι μόνο για φωτοτυπίες και στο φινάλε, τα στοιχεία του δανειστή δεν τα ‘χετε, βρε παιδιά; Όταν το πρόβλημα άρχισε να γίνεται θηλιά στο λαιμό μου πήγα στον καθηγητή και ζήτησα το δικό του οδηγό σπουδών- χωρίς αυτόν δεν μπορούσα να βρω την αντιστοιχία των μαθημάτων του εκεί τμήματος με το δικό μου που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να φύγω. Ο καθηγητής μου είπε ότι δεν είχε οδηγό, μονάχα ό,τι ήξερε από το ίντερνετ. Έψαξα στο ίντερνετ, μα υπάρχει πρόγραμμα μόνο για το χειμερινό εξάμηνο. Τότε θα ‘πρεπε να συνεχίσω να ψάχνω στο Τμήμα Εκπαιδευτικών Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων (το ‘κανα- μάταιος κόπος) ή να βρω την κόπελα που μόλις επέστρεψε από Erasmus στο Αμβούργο. Τη βρήκα. Κι εκεί ήρθε το πρώτο μεγάλο σοκ. Τα μαθήματα γίνονται μόνο στα γερμανικά, δε δέχονται αγγλικά. Οκ, λέω με πόνο ψυχής, θα το ξεπεράσω. Έχω το Grundstufe, τι διάολο; Θα κάνω και μαθήματα στη σχολή (κι ας έχω επιλέξει γαλλικά αντί γερμανικών), θα κάνω κι εκεί γερμανικά, θα στρωθώ και θα τα καταφέρω! Το πρόβλημα, ωστόσο, παρέμενε ότι με την άγνοιά του ο καθηγητής δεν ήταν συνεργάσιμος...

Στο μεταξύ επισκέπτομαι για πέμπτη φορά το Τμήμα Εκπαιδευτικών Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων καταστρώνοντας στο μυαλό μου τον έντονο διάλογο και τα σιχτίρια μου στην περίπτωση που η υπάλληλος μου απαντήσει και πάλι πως «Οδηγός δεν υπάρχει διότι κάποιος τον έχει δανειστεί». Μαντέψτε: Οδηγός σπουδών και πάλι δεν υπάρχει! «Κάποιος τον έχει δανειστεί», μου λέει πατώντας το play της κασέτας της. Την κοιτάω στα μάτια και με περισσή ηρεμία κι απογοήτευση της απαντώ «Ο οδηγός δεν είναι δανεισμένος. Είναι η πέμπτη φορά που τον αναζητώ. Τον οδηγό κάποιος τον πήρε». Με κοιτά με το βλέμμα της αγελάδας και με παύση δευτερολέπτων απαντά «Θες να πεις ότι τον οδηγό κάποιος τον έκλεψε;». Προφανώς, απαντώ και συνεχίζω λέγοντάς της να ζητήσουν ένα καινούριο οδηγό, εφόσον η δουλειά τους είναι να μας εξυπηρετούν και να μας βοηθούν σε κάθε πρόβλημα. «Δε γίνεται να ζητήσω. Έχουμε μόνο ό,τι μας στέλνουν. Παλιότερος φοιτητής που να ‘χει πάει δεν υπάρχει;» απαντά χωρίς ντροπή. Κλασική γραμματεία «άμοιρη» ευθυνών. Της έβρισα νοερά τα κέρατα κι έφυγα ήσυχα. Άκρη δε βρέθηκε. Μονάχα συμπέρανα πως όσο δίκιο και να ‘χω ποτέ δε θα καταφέρω να ξυπνήσω κάποιους από το λήθαργο της αεργίας τους μπήγοντας τις φωνές. Ποτέ. Και το πρόβλημα με τα προς αναγνώριση μαθήματα παρέμενε.

Στο μεταξύ πρόσεξα ότι τα μαθήματα του έτους μας παρακολουθούσαν πολλοί τεταρτοετείς πρώην ερασμίτες. Ανησύχησα κι όταν πήγα σπίτι τηλεφώνησα στην Ε., την κοπέλα που μόλις επέστρεψε από Αμβούργο, ζητώντας να μου φέρει λίστα με τα μαθήματα που αυτή αναγνώρισε. Εδώ ήρθε το δεύτερο σοκ. Στο Αμβούργο βρήκε μόλις τρία αντίστοιχα μαθήματα κι απ’ αυτά της αναγνωρίστηκε το ένα! Και φεσώθηκε και τα 8 του εξαμήνου που έλειπε από το ΑΠΘ...

Την άλλη μέρα η Ε. μου έφερε τα χαρτιά κι η καρδιά μου σκίρτησε πως επιτέλους τα χαρτιά θα τέλειωναν. Προσωρινά. Στο διάλειμμα την είδα μαζί με άλλους δυο Ερασμίτες να πλησιάζουν τον υπεύθυνο καθηγητή και να μιλούν με εμφανή εκνευρισμό. Πρόβλημα. Μεγάλο. Το γεγονός που μου έκοψε τα φτερά είχε ως εξής: Εγώ υπολόγιζα, σύμφωνα με τα λόγια του καθηγητή, να αναγνωρίσω τουλάχιστον ένα μάθημα και να ‘χω κάνει φεύγοντας δήλωση μαθημάτων εδώ, ώστε γυρίζοντας το Σεπτέμβρη να δώσω όσα από τα 8 συνολικά μαθήματα του εξαμήνου μου δεν αναγνωρίστηκαν και να «φεσωθώ» όσο το δυνατό λιγότερο λόγω Erasmus. Μα το να κάνω κι εδώ δήλωση είναι «παράνομο» (διότι θα εμφανιζόμαστε διπλογραμμένοι) κι η γραμματεία δε δέχεται κουβέντα περί αυτού (περισσότερη γραφειοκρατική δουλειά, γαρ). Σύμφωνα όμως με τον κανονισμό της σχολής το Σεπτέμβρη δίνεις μόνο όσα δήλωσες την άνοιξη ή το χειμώνα. Και στις δηλώσεις δικαιούσαι μόνο τα μαθήματα του εξημήνου σου συν το πολύ άλλα τρία. Τουτέστιν (και συγγνώμη, αν σας μπέρδεψα), με δεδομένο ότι το εξάμηνο που θα χάσω έχει 8 μαθήματα, θα κάνω τουλάχιστον δύο χρόνια επιπλέον στη σχολή κωλοβαρώντας το χειμώνα και περιμένοντας καρτερικά κάθε άνοιξη να δηλώσω τα μαθήματα που έχασα στο Erasmus και δεν αναγνωρίστηκαν...

Πίκρα. Είμαι σε τέλμα. Δυο χρόνια να περιμένω για κάτι που ξεκίνησε όμορφα, αλλά χαλάει στην πορεία επειδή κάποιοι βαριούνται να κάνουν τη δουλειά τους, είναι πολλά. Σκέφτομαι να το κάνω στο πτυχίο, ένα εξάμηνο μονάχα επιπλέον έχοντας περάσει όλα τα μαθήματα, ετοιμάσει πτυχιακή κι αφήσει ένα μάθημα που θα αναγνωριστεί στο Αμβούργο. Δεν ξέρω όμως. Είμαι σε τέλμα. Το όνειρο του Αμβούργου σβήνει μέσα μου και θέλει πολλή προσοχή για να διατηρηθεί αυτή η φλόγα...

“More than a drug is what I need, I need a change of scenery, I need a new life”. James- “Say something”

posted by Ttallou at 9:37 μ.μ.