Homo Erasmus

Τετάρτη, Απριλίου 05, 2006

Hamburg-Arrival

Δευτέρα, 3/4/2006

Εγερτήριο στις 3. Autobahn και ύπνος. Φτάνουμε στο Αμβούργο. Όμορφη πόλη. Και το δωμάτιο όμορφο, πολύ καλύτερο απ’ ότι το περίμενα. Όμως μόλις έφυγαν ο θείος και η θεία έκανα μια βόλτα στη γειτονιά να μάθω τα μέρη και ένιωσα ξαφνικά μοναξιά.

Τηλέφωνο στη μαμά. «Είσαι καλά;», «Ναι…», «Γιατί νιώθω πως δεν είσαι;», «Εμ, οκ, κάθε αρχή και δύσκολη…».

Κάνω επιδρομή στην κουζίνα για να φτιάξω ένα βαριεστημένο βραδινό. Γνωρίζω την Christina, αυστριακή και κολλητή φίλη της Barbara, που είναι μαζί μου στο Journalistik και είχαμε επικοινωνήσει με email. Η Christina με ήξερε από την Barbara και με πήγε στην κουζίνα τους-στην άλλη άκρη του πρώτου ορόφου. Γαμώ τις κουζίνες-7 Ισπανοί που κάνουν Erasmus ενός χρόνου γέμισαν τους τοίχους με ροκ αφίσες κι η Barbara πρόσθεσε μια πινελιά από Ikea decoration που έδωσε χαρωπό χρώμα στην αυστηρή εστία μας. Τα παιδιά μιλάνε τη γερμανική ως μητρική τους γλώσσα και χαμογελώ λέγοντας “mein deutsch ist schlecht”, όπερ μεθερμηνευόμενο εστί, εγώ γελάω από ευγένεια διότι απ’ όσα λέτε το 1/3 καταλαβαίνω. Όταν βαρέθηκα από κει, διότι η Barbara είχε στην εστία και το φίλο της και δεν κολλούσα, επέστρεψα στη δική μας κουζίνα να φάω το ρημάδι το βραδινό από merenda. Στη δεύτερη μπουκιά σκάει μύτη ένας νεαρός. “Chrysta”, “Andres”, «α!», του λέω, «και με σένα έχω μιλήσει με email» και κάθεται στην κουζίνα να τα πούμε.

Ο Andres είναι Ελβετός κι έχει πολύ μελαγχολικά μάτια. Έτσι του αποκάλυψα την απογευματινή μου μιζέρια και μοναξιά. «Σε νιώθω», μου λέει», κι εγώ όλο το σαββατοκύριακο έτσι ένιωθα». «Και πώς το καταπολέμησες;», επιμένω, «έκανα βόλτες και έμαθα όλη την πόλη» συνεχίζει. Του απαντώ ότι το σκέφτηκα κι αυτό, αλλά σκέφτηκα πως αν έβλεπα μόνη μου τη θάλασσα θα μου ‘ρχοταν στο μυαλό η πόλη μου και οι άνθρωποί μου κι η μοναξιά θα μεγάλωνε, οπότε παράτησα την ιδέα της βόλτας. «Το σκέφτηκες πολύ το πράγμα» λέει αυτός, «Immer», απαντώ. Στο μεταξύ κάνουμε συμφωνία να μιλάμε μεταξύ μας αγγλικά, διότι δεν τον ωφελεί σε τίποτα να μιλάει στη φυσική του γλώσσα (γερμανικά).

Πάνω που πήγα να σταυρώσω τρίτη μπουκιά ανοίγει πάλι η πόρτα. Σαμί, ο Παριζιάνος που σπουδάζει οικονομικά. Πεινούσε και δεν είχε σκεύη να μαγειρεύσει. Ο Andres ανοίγει το ξεκλείδωτο ντουλάπι του, πιάνει δυο κατσαρόλες που μόλις αγόρασε τζαμπαντάν από το Ikea και μας αναγγέλλει ότι μπορούμε να ανοίγουμε το ντουλάπι και να τις χρησιμοποιούμε ελεύθερα, με μόνο όρο να τις πλένουμε.

Ok, Swiss man. Καθόμαστε τρεις νέοι και μιλάμε πότε αγγλικά, πότε γερμανικά και πότε γαλλικά. Μετακομίζουμε στο σαλόνι. Σε λίγο μπήκαν στην παρέα και η Barbara, η Christina και η επίσης Αυστριακή Angelika-το μόνο άτομο που είχα γνωρίσει το μεσημέρι (είχα γνωρίσει και κάτι Πολωνούς, αλλά ξανασυστήθηκα μαζί τους το βράδυ σαν να μην τρέχει τίποτα που δε θυμόμουν τη γνωριμία μας).

Μιλάμε για τη δημοσιογραφία, την ανεργία, τις χώρες μας, τα στερεότυπα, την επιλογή μας για το Αμβούργο, το ίντερνετ στα δωμάτια μας και το global φαινόμενο της αναιδούς γραμματείας. Κάποια στιγμή στην κουζίνα μπήκαν οι τρεις Τουρκάλες του ορόφου. Σηκώνω τα μανίκια και κάνω πλάκα στα παιδιά ότι δε θα τα πάω καλά μαζί τους λόγω εθνικών διαφορών. Τα παιδιά γελάνε, «σαν τους Βάσκους με τους Ισπανούς στην άλλη κουζίνα» μου λένε. Στο μεταξύ ο Andres πηγαίνει σηκώνεται να πάρει νερό κι επιστρέφοντας χάνεται σε ένα σύννεφο καπνού-οι Τουρκάλες είχαν κάψει κάτι ψωμάκια. Του λέω, «Andres, δε σε βλέπω, υπάρχει ένα σύννεφο γύρω σου», οι άλλοι συμφωνούν κι ο Ελβετός σπεύδει να ανοίξει το παράθυρο. Οι Τουρκάλες καταλαβαίνουν, βγαίνουν έξω να ζητήσουν συγγνώμη και μας προσφέρουν λουκούμι. «Σουτζούκ λουκούμ;» της λέω της Χατζιτέ, «τεσεκιούρεντιμ» συνεχίζω κι η Τουρκάλα θολώνει που δήθεν μιλάω τη γλώσσα της. Είναι από τη Σμύρνη και είμαι από τη Σαλόνικα.

Σιγά σιγά το διαλύσαμε για ύπνο και ανανεώσαμε το ραντεβού για το επόμενο πρωί, να πάμε όλοι μαζί για μάθημα.

Ξαφνικά πήρα μια καλή γεύση από Erasmus.


7 comment(s):

Willkommen in der Hansestadt Hamburg!
Χαίρομαι που κατόρθωσες να επιβιώσεις μέχρι τούδε.Μια επισήμανση:
Στο μεταξύ κάνουμε συμφωνία να μιλάμε μεταξύ μας αγγλικά, διότι δεν τον ωφελεί σε τίποτα να μιλάει στη φυσική του γλώσσα (γερμανικά)
A μπα;Σοβαρά;Αν θέλει ο μεσιέ να μάθει αγγλικά να απευθυνθεί αλλού!Η δική σου ανάγκη να μάθεις γερμανικά είναι πολύ μεγαλύτερη από την δική του να εξασκήσει τα αγγλικά του γι'αυτό τέτοιες χάρες να τις αποφεύγεις ΕΚΤΟΣ φυσικά και αν ο συνομιλητής σου έχει πρόβλημα με τη γερμανική γλώσσα.Αυτό από ένα βετεράνο που όπως έχει γράψει έφαγε τον τάραχό του με αυτή τη ρημαδογλώσσα.
(*Ναι θέλει και λίγο γαϊδουριά το Εράσμους αλλιώς θα σε πατήσει ο διευρωπαϊκός οδοστρωτήρ ;))

By Blogger D., at Πέμ Απρ 06, 12:21:00 μ.μ. 2006  

Την 3η μέρα μιλώντας με μια καθηγήτρια πείστηκα ότι πρέπει να μιλάω με όλους ελληνικά.
Σιγά σιγά διορθώνομαι.
Βλέπω και ταινίες πια με γερμανική μεταγλώττιση (αισχρή συνήθεια, παρεμπιπτόντως) και οι Ελβετοί βοηθάνε.
Ξεκίνησα και μαθήματα γερμανικών στο Uni και πλέον τη γλώσσα την ακούω με σχετική συμπάθεια (ή απλώς τη συνήθισα).

By Blogger Ttallou, at Τετ Απρ 12, 02:55:00 π.μ. 2006  

τι μου θύμησες; Να είσαι καλά, δεν είναι υπέροχο;
Χαίρομαι, έτσι είναι στην αρχή, όταν δεν ξέρει κανείς κανένα νιώθει μοναξιά στην πολλή ησυχία, αλλά σιγά σιγά γνωρίζεστε και αυτό το τουρλού (τα άτομα από 3 χιλιάδες χώρες και με 2 χιλιάδες γλώσσες) είναι κατά την γνώμη μου το σημαντικότερο στο erasmus. Τα μαθήματα και η γλώσσα μαθαίνονται και αλλού. Η επίγνωση ότι όλοι είμαστε διαφορετικοί αλλά και κατα βάση ίδιοι όχι.

By Blogger ViSta, at Πέμ Απρ 13, 08:27:00 μ.μ. 2006  

@vista,
τις προάλλες ξαναδιάβασα τα post σου για το Erasmus.
Dejavu να το πω αυτό που ένιωσα τώρα που τα ζω;

By Blogger Ttallou, at Σάβ Απρ 15, 12:25:00 μ.μ. 2006  

Χεχε, να 'σαι καλά!
Τι απέγινε όμως το blog σου;

By Blogger Ttallou, at Πέμ Απρ 27, 01:51:00 π.μ. 2006  

Τυχαία στο Blog..Διαβάζοντας όλα αυτά που γράφεις(παρεπιμπτόντως γράφεις πολύ καλά ...) μερικούς μήνες μετά...ένοιωσα απροσδιόριστη συγκίνηση..στεναχωριέμαι για τον κόσμο που σας μεταβιβάζουμε αλλά νομίζω (ελπίζω)ότι θα τον κάνετε καλύτερο...να ειστε με το χαμόγελο πάντα και να διεκδικήτε τα καλύτερα για σας
ενας σχεδόν πατέρας (ηλικιακά τουλάχιστον!)

By Anonymous Ανώνυμος, at Παρ Νοε 03, 10:28:00 π.μ. 2006  

Τυχαία στο Blog..Διαβάζοντας όλα αυτά που γράφεις(παρεπιμπτόντως γράφεις πολύ καλά ...) μερικούς μήνες μετά...ένοιωσα απροσδιόριστη συγκίνηση..στεναχωριέμαι για τον κόσμο που σας μεταβιβάζουμε αλλά νομίζω (ελπίζω)ότι θα τον κάνετε καλύτερο...να ειστε με το χαμόγελο πάντα και να διεκδικήτε τα καλύτερα για σας ενας σχεδόν πατέρας (ηλικιακά τουλάχιστον!)

Να 'σαι καλά.
Δεν ξέρω αν θα καταφέρουμε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο. Μπορώ να σου πω όμως ότι το θέλουμε, το ονειρευόμαστε και το παλεύουμε!

By Blogger Ttallou, at Παρ Νοε 03, 10:37:00 π.μ. 2006  

Post a comment

<< Home